Nou moet ik natuurlijk verschrikkelijk uitkijken, op zo’n dag als 1 van die dagen van niks. Met mijn karakter, mijn onrust, mijn gemak & souplesse in ‘t bewegen, is een mens al snel geneigd in overtreding te gaan & is niks al rap iets. Mijn ongeremde energie, mijn drang mezelf als held te bewijzen, niet alleen in dromen (over mijn dromen zou ik nog kunnen zeggen dat ik me inderdaad als held gedraag, in ‘t dagelijks leven komt dat slechts een enkele keer voor), nopen mij tot geconcentreerd, rücksichtslos, ongegeneerd, me nergens wat van aan te trekken. Voor ik ‘t weet zie ik een klein kind bij ‘t zebrapad niet naar links kijken, een moeder haar kinderwagen niet in de tram getild krijgen, of een omaatje te weinig wisselgeld bekomen van ‘t kassa-meisje bij de supermarkt.
Bij dat soort gevallen dwing ik mijzelf te denken: ‘Kom op, Ton, er zijn zinniger dingen te doen op zo’n dag die 1 van die dagen van niks is.’
Ik roep dus keihard ‘BOE’ als ik dat kindje op m’n fiets passeer, trek zo snel mogelijk m’n voet van de onderste tree bij de tramdeur, & geef ‘t omaatje een zetje zodat ze toch vaart gaat maken de rij uit te komen & niet oplet wat ze in haar handen terug heeft gekregen. Gewoon een kwestie van doorduwen, niet omkijken, & gaan voor ‘t doel.
Dat doel mag ook weer niet te hoog in ‘t vaandel staan. Straks ga ik er nog moeite voor doen, dacht ik vanmiddag nog net bijtijds. Moeite voor niks is niet niks. Zeker niet als je bezig bent boodschappen te doen. Boodschappen mogen nog net, die dienen nl voor ‘t ontspannen op de bank hangen, maar gij zult geen zware boodschappentas met u meedragen. Klinkt bijna als gebod, maar ‘t is slechts ter zelfbescherming. ‘s Nachts ben ik al 2 keer zo breed, springen mijn biceps m’n t-shirts uit, lopen mensen met een wijde boog om mij heen, & ren ik net zo snel als dat m’n fiets me bij daglicht kan dragen; laat ik ‘t overdag dan rustig aan doen.
‘t Is zwaar, ‘t heldendom, zeker als je bij ontwaken niet geheel weet wat je zo al hebt uitgehaald in je droom. Ik, in ieder geval, weet ze niet altijd te herinneren. Ik voel me weliswaar superieur bij ‘t ochtendgloren, zo rond 9 uur is dat (geen anglicisme ditmaal; ‘t moet wel speciaal blijven), maar dat wil niet zeggen dat ik precies weet hoeveel mensen ik tijdens die nachtelijke uren behoed heb van een zekere dood.
Overigens, ik vergeet ‘t bijna te vermelden, draag ik gedurende mijn avonturen in dromenland absoluut nooit, ik benadruk: nóóit, een cape. Zoals men de simpele toeschouwer, lezer, luisteraar van heldenepi maar al te graag wil wijsmaken. Echte helden dragen geen cape, zeker niet in hun droom. ‘t Zou van den gekke zijn, men struikelt er alleen maar makkelijk over.
Edoch, met die boodschappen, waar ik natuurlijk geen cent teveel voor heb betaald, ben ik vanavond eten gaan klaarmaken. Dat is wel heel veel aktiviteit op 1 van die dagen van niks, hoor ik mensen denken. Maar, beste toehoorders, ik moest wel, want zonder eten kan een mens ook op dat soort dagen niet leven. Bovenal maakt ‘t ‘t leven wel heel lastig & ongemakkelijk ‘t te moeten leven op een lege maag. Is niet aan mij besteed. Liever roer ik dan, met een quasi-nutteloze blik in m’n ogen, om toch nog een beetje de schijn op te houden, een wijl in de hapjespan. Zodat de ingrediënten zich goed laten mengen & ik er uiteindelijk optimaal van kan genieten, dit natuurlijk door de geringe inspanning die er verlangd wordt van mijn kaakspieren, liggend, wellicht zittend voor de tv, genietend van weer een nieuwe aflevering van Blokken op de belgische tv. Voor uw aller informatie: bijna dagelijks op de 1e zender van onze belgburen, om 18.30 uur.
De vrije dag is wederom welbesteed in Zijperspace.