Olney

Thuis zijn dus.
Of die plotse verandering van eigenlijk iets heel gewoons wel goed is, suddert door m’n hoofd. Ik ben hier een vol jaar bijna dagelijks geweest, slechts een enkele keer ergens anders geslapen. Iets spannends hoef je je daar niet bij voor te stellen.

Muziek aangezet van een man die op ‘t podium stierf. Ik werd weer aan die man herinnerd door een oude link van vroeger surfgedrag te volgen & ‘t verhaal over zijn dood te herlezen.
‘Sorry,’ zei hij voordat hij overleed.
& Z’n muziek stemt ook melancholisch. David Olney, schijnbaar oude man, met witte baard plus hoed. Gelukkig niet iemand die zich hier in NL Abraham liet noemen, hoewel gelijkend.

Verder ben ik bekenden tegengekomen. Afgesproken ontmoet. ‘t Was weer tijd om insecten te speuren. Corona zat er tussen, sinds de laatste keer.
Ik zwaaide stoer met m’n sleepnet (hadden ze nog niet gezien) & haalde zodoende net zo stoer voor tijdens de regenbuien te determineren wantsen daarmee tevoorschijn.
‘t Was alweer even geleden dat ik me met zoveel mensen tegelijk in 1 ruimte bevond. Terwijl ik toch echt de laatste van de groep moet zijn geweest die z’n 2e vaccinatie kreeg. Maar zij kwamen om de groep opnieuw te zien, zo bleek bij de thee tijdens de stortbuien & ik om insecten te delen & op naam te brengen.

Ik moest weer fietsen. Op de terugweg tussen 2 nieuwe buien door, waarvan ik de laatste vreemd genoeg ben misgelopen. Stond ik net vakantiekneuterend wederom onder een viaduct, een blikje bier geopend, te wachten tot de tijd voorbij ging. Denkend aan niets behalve een binnenkort in te lassen plaspauze. Hopend op vreemde mensen die net zo anoniem als gisterterugweg onder zouden duiken, waarvan ik me levenslopen kon inbeelden in 1 oogwenk, mijn vader & moeder gelijk die de hele camping bij elkaar fantaseerden aan representanten van hun normale leven thuis. Buur Bert, Tante Saar, Collega Frits, gebaseerd op desnoods dezelfde trekhaak voor de caravan of een haar op de kin bij ‘t geslacht waar dat niet paste. Net als Nicht Drien.

Alles is anders. Alleen dat hoofd gaat ongemerkt verder. M’n ouders, & hun familie nagenoeg ook, zijn dood. Geen caravan of kleine tentjes van Pa voor korte wandelvakanties.
Ik thuis, niet meer elders. Tenzij ik beweeg.
Maar ook dat gaat onwennig. Nu al.

‘t Hoofd loopt traag als een batterijloze klok in Zijperspace.

3 Antwoorden op “Olney”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *