100-en Meters reed ik regelmatig om, om toch vooral verrast te worden, je wist ‘t nooit, door een orkest van 2 accordeons, een stem die zong boven de oorspronkelijke tonen uit, een zielig koud viooltje dat bedelde om de gunst van een stilstaand oor. & Ik was elke keer verbaasd dat men die hele reis, vanuit Mongolië, vanuit voormalig USSR, vanuit relatief dichtbij Wenen, had gemaakt om ons toch maar even met enkele muzieknoten te betoveren. M’n haast werd vertraagd, m’n vaart vergeten, ’t schieten van mijn fiets & ik tussendoor de menigte dronken-van-verwondering-toeristen opzij gezet, m’n ros op standaard & ik een zitting lager op m’n eigen achterop, hopend dat ik ditmaal meer dan ’t laatste nr voorgeschoteld zou krijgen, niet alleen de hoed.
Menigmaal was ik reeds gegrepen door ‘tgeen me gratis aangeboden was tijdens de lunchconcerten aan de overkant, me opnieuw spoedend naar ’t leven van alledag, maar nog in de roes van ’t beste geluid, zo men beweerde, in concertzalen verkrijgbaar, werd ik bevangen door de beste echo, in ’t nagalmen, de akoestische gothiek van een onderdoortje.
Hoe vaak heb ik achteraf de pen willen pakken, me realiserend dat wat ik ook zou vangen aan woorden, die korte momenten die als vanzelf uit elkaar gerukt werden, doordat muziek plots niet voor podium leek te dienen, maar slechts voor daar waar ‘t ’t beste tot z’n recht komt, ’t moment/de plek/de gemoedsstemming gecombineerd, ik niet meer dan lucht zou bakken vergeleken met de belevenis zelf, omringd door anoniemen, passanten, glimlachers & orenspitsers, allen ‘tzelfde ervarend, ieder op z’n eigen manier, z’n eigen woorden zoekend, & nergens een gedachte van een pen voor handen.
Wat nu is, is nu, hier hier, de golven geluid kaatsten tegen de wanden, weerspraken wat gedacht werd, om ’t even later juist te bevestigen, om te doen realiseren dat alles een tel later anders kan zijn, maar toch in harmonie.
Een vader met kind in ’t zitje trok traag door de massa, z’n aandacht verdelend over ’t rechtzitten van z’n telg & ’t pogen elke seconde mee te pakken van de ervaring waar een kordon omstanders wél de tijd voor had gemaakt, ik zag ‘m in m’n ooghoek omkijken, de muziek meesleurend naar buiten, naar ’t licht dat nog wel een poos mocht blijven schijnen, maar dat even niet hoefde voor ons. ’t Had z’n importantie, z’n noodzakelijkheid even verloren. Die wegtrekkende schaduw die plots geen schaduw meer was als de zon op hun beider lichaam scheen, deed realiseren dat je juist die mogelijkheid moest hebben: vluchtig mee te pikken of vluchtig voorbij te zien gaan.
’t Voorbijgaan der dingen, & ’t gemis van ’t besef daarvan, juist door de combinatie van flaneren, drentelen, op een sukkeldrafje fietsen, slenteren, voorbij schieten, stilstaan in bewondering, & jezelf tussen de zigzaggende onoplettendheid door laten slingeren, daarbij vergezeld door verloren tonen, toevallig niet voor jou bestemd vandaag, deden deze onderdoorgang uitstijgen boven de ervaringen van alledag, mag daarom niet verloren gaan, zeker niet voor passanten op de fiets.

Ondertekent allen ajb de petitie, voor ‘t behoud van mooie ervaringen, niet alleen in Zijperspace.
(voor enige verdere toelichting, zie hier: link).