Ik weet niet waarom, maar men wil gewoon dat ’t lekt. De ontwerper heeft er lol in dat zijn product ’t aanrecht blank zet. De handtekening van degeen die ‘t apparaat verzonnen heeft wordt zodoende achtergelaten in spetters. De tafel komt onder de koffie- dan wel theevlekken te zitten. ’s Avonds laat overdenkt de man die verantwoordelijk is voor ‘t wanstaltig product zijn zonden & barst in lachen uit bij ’t idee hoe lastig hij ’t de mens gemaakt heeft die van zijn creaties afhankelijk zijn (‘t zou natuurlijk heel goed kunnen dat we in dit geval spreken van een vrouw, maar dat zou de zinsconstructie onnodig ingewikkeld maken). Juist dat lekken van de tuit maakt ’t voor hem blijkbaar de moeite waard verder te gaan met ’t volgende modieus design, de ruwe schetsen liggen reeds klaar op de ontwerptafel, dat de mensheid weer hoofdbrekens, troep & bovenal vlekken moet bezorgen.

Hij moet zich voelen als God, die de wereld perfect had kunnen creëren, er een harmonieus geheel van had kunnen maken, alle dieren & planten in pais & vree, in zoverre ze niet afhankelijk waren van elkanders vlees & groen, maar God leek ’t nodig, in al z’n wijsheid had-ie dit besloten, een klein pesterijtje op te nemen in de weelde van dit dierenrijk: hij stopte grotere hersenen in de mens, & daarmee samengaand hoogmoed, sluwheid, liefde, ambitie, leedvermaak & jaloezie. Vergeef mij als ik uw karaktereigenschappen heb overgeslagen; ik ben behept met gemakzucht.

& Juist deze gemakzucht wordt zwaar tegengewerkt door mijn theepot. Of eigenlijk de waterkoker. Ik moet de pot hete water op zo’n manier draaien boven de wasbak, de theepot daarbij precies op de goede plek gereed staand hebbende, zodat al die overtollige druppels (want in zijn creativiteit beschouwde de vormgever van dit kleinood de druppels die er naast zouden vallen als overtollig, misschien wel ongeschikt om over te laten schenken & thee van te maken; ’t is moeilijk gissen welke motivaties, welke kronkels er in ’s mans brein rondspookten) vooral niet andere objecten uitgestald op ’t aanrecht lastig zullen vallen.

Waarbij ik maar bedoel te zeggen: ik ben best bereid die strijd tussen mezelf & de wereld, beter gezegd: de strijd tussen m’n gevoel & m’n verstand, of nog beter: de nimmer aflatende twijfels over mijn recht tot ’t hebben van een bestaan, met bijbehorend comfort & ’t altijd streven naar nog beter, waardoor er een destructief deel in een donker hoekje van mijn geest zegt dat ‘goed’ slechts kan bestaan bij de gratie van ’t tevens aanwezig zijn van ‘kwaad’; ik ben dus best bereid die strijd onvervaard aan te gaan, daarbij niets ontziend, mezelf incluis, of juist niet mijzelf, zo men wil, & mezelf er van te overtuigen dat ’t leven een verbeten gevecht is tussen mijn weten dat iets goed is & de twijfel dat niets is wat lijkt dat ’t is. Daar heb ik geen god voor nodig, laat staan een afgeleide daarvan. Vrijwilligerswerk. Liefdewerk oud papier.

Als ik m’n eten bereid, bijvoorbeeld een stoofpotje, waarbij taaie sukadelappen omgeprutteld moeten worden tot malse slierten die uiteindelijk hardnekkig tussen de spleten van je tanden blijven hangen, & ik bij ’t omscheppen van ’t goedje net even té onstuimig handel & er zodoende een spetter bruine jus op m’n fornuis terecht komt, dan zal ik daar de consequenties van moeten dragen. Wat betekent dat ik deze zogeheten viezigheid, tegelijk met de korrels rijst die overboord gingen bij ’t omscheppen van de nasi, zal moeten verwijderen zogauw er visite op komst is. Ik ben er geheel & al zelf verantwoordelijk voor: de Le Creuset-pannen zijn zodanig ontworpen dat ik de fabrikanten niets euvel kan duiden. Pannen dienen rond te zijn, een boven- & onderkant te hebben, waarbij er sprake is van een zekere begrenzing, een plek waarbij de bovenkant op een gegeven moment ophoudt & dit ’t risico met zich meebrengt dat iets onbedoeld de pan kan verlaten.
Dit als voorbeeld van een degelijk ontwerp, waarbij ondanks die luxe van degelijkheid toch iets verkeerd kan gaan. De consument zal in deze zorgvuldig moeten handelen.
Maar bij mijn waterkoker gaat ’t altijd mis. Er bestaat geen uitschenken zonder lekken.

Dit, zo luidt de conclusie, is abjecte, want opzettelijke, onrechtvaardigheid.

Wij keuren dit af in Zijperspace, laat dat duidelijk zijn.