ontharen

Ik weet zeker dat m’n vader ooit iets dergelijks kado heeft gekregen. Met Sinterklaas of voor z’n verjaardag. Zat in een kleine strakke verpakking van kado-papier, zodat de spanning om wat ‘t zou kunnen zijn nog groter was. Iedereen vroeg zich af wat ‘t moest voorstellen, zeker ook toen ‘t reeds uitgepakt was: een klein staafje met gaatjes aan de zijkanten van ‘t uiteinde. Je kon ‘t aan de ene kant indrukken, waardoor ‘t aan de andere kant ging draaien. Een raadsel waar ‘t voor moest dienen. Gelukkig wist de kado-gever raad. Hadden we wel nodig. M’n vader zeker. Hij moest ‘t immers gaan gebruiken.

Maar toen ik er zelf naar op zoek was, vanwege overmatige jeuk, drogisterij in, hair-, style- & body-careshop uit, werd ik van ‘t kastje naar de muur gestuurd. Wellicht omdat ik vooral vrouwen als winkelhulp kreeg voorgeschoteld. Wat weten vrouwen nu van een mannenlichaam? Ze gedragen zich wel altijd alsof ze ervaringsdeskundige zijn, zeker als ze reeds hun 3e relatie achter de rug hebben (maar erger nog zijn de meisjes die sinds jaar & dag hun 1e vriendje hebben vast weten te houden), maar ‘t echte meelevingsgevoel in ‘t lichaam dat zich mijnes mag noemen kan ik niet uit hun adviezen ontwaren. Zeker niet als ze weer ‘ns wijzen naar minuscule schaartjes met onmetelijke buiten proporties hoge erop geplakte prijsjes.
‘Dat zijn echt de beste meneer,’ wagen ze dan te zeggen.
‘Jamaar, mevrouw,’ ben ik dan geneigd te repliceren, ‘ik zal er wel mee in m’n neus moeten poeren.’

Nee, een vrouw zal nooit begrijpen hoe moeilijk ‘t voor een man is zich van z’n neusharen te moeten ontdoen. & Toch loop ik elke keer weer met een verkeerd schaartje de hair-, style- & body-careshop uit. Thuisgekomen sta ik vervolgens zinloos onmogelijk geachte manoeuvres te maken met m’n neus voor de spiegel. Een vrouwspersoon had ‘t waarschijnlijk niet voor mogelijk gehouden dat een neus dermate opengesteld kon worden voor de gespiegelde ogen bij ‘t schamele licht van de douche-lamp.

Willem laat ‘t tegenwoordig knippen. Door z’n vrouw. Voordat hij die relatie kreeg liet-ie ‘t door z’n beste vriend doen. Mannen onder elkaar. Mij iets te, maar Willem kon nou 1maal niet anders. Vertelde hij me. Zoals slechts Willem in geuren & kleuren kan vertellen.
‘Nou, moet je je voorstellen, Ton, dan zat ik voorover met m’n hoofd, nam m’n duim & wijsvinger, bracht die samen, nagels op elkaar, zo strak mogelijk, dicht bij m’n neus, zodat ik ‘t idee had dat ik iets beethad, & dan in 1 keer, whaaapp, hoofd achterover, hand vooruit. Zodat de tranen in m’n ogen sprongen. Dan keek ik, weet je, dan keek ik naar wat ik tussen m’n vingers had, dan had ik wel 5 van die haren te pakken, van wel 2 cm lang. Dat deed ik aan de andere kant van m’n neus ook & de volgende dag van voren af aan.
Maar ik kreeg er bloedneuzen van, joh. Echt van die bloedneuzen, waarbij de korstjes binnen in je neus gingen zitten. Ging ik naar de dokter & die zei dat ik er onmiddellijk mee op moest houden. Daar kon ik, als ik niet uitkeek, kanker aan overhouden. Of zoiets. Wat-ie precies zei, weet ik niet meer. Maar sindsdien komt Cees dus 1 keer in de week ff langs om te knippen. Is wel een oplossing, joh, kan ik je vertellen.’
Ik keek ‘m aan & zag de neusharen klaarstaan voor de volgende kapbeurt.

Maar dat apparaatje, ik weet zeker dat m’n vader dat kado gekregen heeft, dat sneed de haren af. Scherp, zonder pijn. Niks niet ontwortelen. Gewoon elke dag hanteren & de haartjes werden op maat gehouden. Niks geen jeuk. Want dat is ‘t vooral: jeuk van omkrullende haartjes tegen de binnenkant van je neus.

Leg een vrouw dat maar ‘ns uit in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *