‘&? Gaat ’t goed met jou?’ vraagt Rachel.
‘Mwaaaaaah,’ antwoord ik, waarbij ik begin te lachen.
Ik kijk ‘r aan. Zeg ’t nog ‘ns, om mezelf in de maling te nemen.
‘Ik denk er eigenlijk nooit zo over na,’ probeer ik uit te leggen.
& Hou m’n mond. Ik kijk geconcentreerd naar ’t fietspad dat onder ons door gaat. ’t Rechte fietspad, zonder bobbels & kuilen. ’t Gaat wel goed met me, denk ik onderwijl.
‘Nee, is niet waar,’ verbeter ik mezelf, ‘ik denk er wel over na.’
Ik weet alleen niet hóe ik over mezelf nadenk, voeg ik er voor mezelf aan toe.

Jasmijn had me vanmiddag geschreven:
Wist trouwens niet, of niet meer, dat je niet aan verliefdheid doet. Ik ook al een hele tijd niet, maar ja dat is niet bepaald uit vrije wil.
Ik doe ’t voorkomen alsof ’t bij mij wel uit vrije wil is. In mijn meeltje aan haar.

‘Hoe gaat ’t met de liefde?’ wordt er vaak gevraagd.
‘Wat is dat?’ is 1 van m’n standaardantwoorden.
‘Goed, je moet de groeten hebben,’ krijg ik wat minder snel uit m’n mond.
‘Ik weet ’t niet; ik dacht eigenlijk ergens gelezen te hebben dat ze ’t afgeschaft hadden,’ is leuk als-ie vloeiend tevoorschijn komt.
‘Ik dacht ‘m laatst nog ontmoet te hebben, maar hij zag me niet,’ moet ik nog uitproberen.

Ik besloot Rachel te bellen. Ik wilde wat te doen hebben. Ik wilde ’t huis uit. Ik wilde niet aan antwoorden denken.
‘Hoe was ’t op ’t werk?’ vroeg Rachel over de telefoon.
‘Prima,’ antwoordde ik, ‘ik nam natuurlijk geen blad voor de mond tegenover m’n collega’s, ik kan nou nooit eens m’n mond houden over dingen die me gebeuren, dus aan ’t eind van de avond kreeg ik een opmerking dat ze ’t hartstikke leuk voor me vonden. Dat ze hoopten dat ’t me vaker zou gebeuren. Want ik was die dag zó ontspannen geweest achter de bar.’
Ik hield even m’n mond. Een pauze van een tel.
‘Maar ik was hélemáál niet ontspannen. Ik had die avond met haar zóveel gedronken dat ik niet ontspannen kon zijn. & Bovendien veel te weinig geslapen. Niet dat ik verschrikkelijk gespannen was, maar ’t was zeker niet de meest ontspannen zondag die ik meegemaakt heb. & Dan zeggen ze dat ik vaker sex moet hebben, omdat ik daar prettig in de omgang van word. Totale onzin!’
Rachel lachte. Er kwam een tijdlang geen zinnig woord van de andere kant van de lijn.
‘Nee, ik meen ‘t.’

We drinken wat bij Kaap Kot. We praten. Zij over Ramon, ik over mezelf. We kijken ondertussen naar IJburg. & Daarna naar Durgerdam.
‘Daar ga ik wonen,’ wijst Rachel naar de woning naast de vuurtoren van IJdoorn.
IJdoorn & Durgerdam staan heel panoramisch te glanzen door de zonstralen die tussen de wolken uit hebben weten te ontsnappen.
Anders ik wel, denk ik er bij, maar ik weet me geen vrouw te vinden die me gezelschap zou kunnen houden.
Rachel zet haar gezicht in de zon. ’t Haar wappert naar achteren, richting Durgerdam. Mijn blik staat nog steeds die kant op. Ik zie een boot aankomen. Rechts van de vuurtoren. Plots vanuit ’t door wolken overschaduwde meer.
‘De zon is weg,’ zegt Rachel. ‘Zullen we gaan?’
Ik neem afscheid van ’t beeld & ga voor Rachel uit terug naar de fietsen.

Terug naar de realiteit van Zijperspace.