Eergisteren overleed een tasjesdief doordat-ie uit de reeds rijdende trein probeerde te vluchten. Op ‘t roemruchte zakkenrollersgevoelige stuk tussen Amsterdam & Schiphol. Hij probeerde via ‘t raampje op de 1e klas de trein uit te klimmen, verloor z’n evenwicht & smakte tegen een paal. Dood.

Ik dacht: ‘Zo, je verdiende loon.’ & Liet m’n fantasie de vrije loop over hoe ik zou reageren als ik een zakkenroller zou treffen. Stoer & heftig & agressief. Hoewel ik weet dat ik dat niet ben.
Enkele stukjes uit m’n psychologie-boeken kwamen in herinnering: zogauw 1 persoon in zo’n situatie reageert volgen daarop anderen om bij te staan. 1st Is men bang om op te vallen in de massa, maar zogauw iemand ‘t voortouw neemt, dan volgt de rest. Dus m’n fantasieën gingen die richting uit. Hoe ik de massa wakker schudde & we met z’n allen de dief aan gingen pakken.

Stel je nou voor dat je dan de oorzaak wordt voor zo’n jongen z’n dood, bedacht ik me gister zittend in de trein op datzelfde traject. Dat je ‘m achtervolgt & bedreigingen uit & een massa mensen mee hebt. Wat lynch-matig zou kunnen eindigen. Dan denk je achteraf wel heel anders over iemands dood. Want je bent deels verantwoordelijk, je kent de persoon z’n gezicht, z’n angst, z’n vlucht in de dood.

& Hoe had ik ‘t in m’n hoofd kunnen halen tevreden te zijn met iemands dood? Dat zou betekenen dat ik ook voor de doodstraf ben. Dat ik niet in staat ben de situatie op een andere manier te beschouwen. Mezelf blijkbaar niet kan voorstellen waarom iemand tasjes gaat jatten, mensen bedreigd, mishandelt, belazert.
& Als ik me dat niet kan voorstellen, zit ik op ‘tzelfde nivo als de tasjesdief zelf, die weigert medelijden te hebben met z’n slachtoffer. & Mis ik dus net zoveel medemenselijkheid.

We vertrouwen op voorstellingsvermogen van Zijperspace.