De zoon van Nanni Moretti gaat dood in z’n laatste film La stanza del figlio. Ik ben er gister getuige van geweest. ‘t Hele gezin was er kapot van.
‘t Werd in de div per ongeluk voor ogen gekomen recensies aangekondigd: ook ‘t publiek zou de ogen niet droog houden.

Ik ben keihard. Gehard door andere ‘echte’ mensen die doodgaan. Ik kon ‘t lichaam niet zien als een dood lichaam, toen ‘t getoond werd in de kist. Ik kon wel de treurnis van de familie voelen toen de kist werd dicht gesoldeerd. Maar ook dat bleef niet al te lang echt.

‘t Was duidelijker toen ik zelf niet in een kist mocht kijken, omdat ‘t gezicht van de dode te toegetakeld was. ‘t Was aangrijpender toen ik zelf slechts naar een foto van die jongen mocht kijken, die geëtaleerd stond bovenop z’n kist.

Maar de film verhaalde niet over een mens die doodging; ‘t ging over een gezin dat verder moest elkaar te begrijpen zonder de aanwezigheid van de zoon, of juist omdat die zoon niet meer aanwezig was.

Dat proces heb ik met genoemde dode jongen niet meegemaakt. De familie slechts 1 keer teruggezien: bij ‘t graf toen hij 1 jaar dood was.

De doden leven ver weg in Zijperspace.