Ik schakelde de telefoon uit. Keek om me heen. Naar alles wat op de grond lag.
Ik begon al orde te scheppen in de chaos daar op de grond. Ik verwijderde in gedachten losse spullen, verzon een open plek waar ik de noodzakelijke bagage zou kunnen leggen.
Ik wreef in m’n haar. Nog zó veel, dacht ik.
Ik wist niet wat dat zo vele moest vertegenwoordigen. Ik wist alleen dat ’t veel was. Heel veel. Van hier, dit moment, tot ergens verderop. Een ongedefinieerd punt in de toekomst.
’t Gesprek met Roswitha was net afgelopen. ’t Schoot me weer te binnen dat ze had gedacht dat m’n moeder dood was.
‘Nee, m’n broer,’ had ik door de tranen heen nogmaals gezegd.
‘Oh, ’t klonk als “m’n moeder”.’
‘Nee, Carel! Maar ik was misschien niet meer te verstaan.’
Toen had ik even geslikt. Gehikt. De adem weer in ’t rechte spoor gedwongen. Een hand langs m’n neus. Een ordinaire slurp klonk bij die beweging uit m’n neus. & Ik had de hoorn gewoon voor m’n mond gehouden, ongegeneerd.
Ik had slaperige tranen aan de andere kant gehoord. Blij dat ’t m’n moeder niet was, treurig dat ik m’n broer kwijt was.
‘Mevrouwtje, ik moet nu ophangen,’ had ik gezegd. ‘Ik kan zo weer gebeld worden.’

Om overzicht te krijgen, om ’t einde te kunnen zien, begon ik spullen bij elkaar te verzamelen. 1st M’n rugzak, als centrale punt, waar alles in terecht zou moeten komen straks.
’t Kleine rugzakje, die voor dagelijks gebruik, pakte ik uit. Helemaal op z’n kop. Deo, lippenzalf, pen, zakdoeken, boeken, brillenkoker, alles viel er uit.
& Ondertussen dacht ik er over na wie ik nu zou bellen.
Alles op een rijtje.

Quint.
‘Godverdomme,’ zei Quint.
‘Ja,’ zei ik.
‘De klootzak.’
‘Ja,’ zei ik.
‘Godverdomme, hoe kan-ie dat doen, zomaar doodgaan?’
‘Ga jij straks langs Ma om ’t te zeggen?’
‘Ja. Marc komt er zo aan. Dan gaan we samen.’
‘Oh, Jan heeft Marc uiteindelijk kunnen bereiken.’
‘Nee, ik had ‘m te pakken.’

Ik pakte onderbroeken. Telde hoeveel dagen ik weg zou blijven om de hoeveelheid te bepalen.
M’n broer was nog geen ½ uur dood & ik wist al hoe lang ik nodig zou zijn. Ik wist ook hoe vaak m’n moeder de was zou doen, zodat ik niet te veel mee hoefde nemen.
M’n moeder wist nog niets, Quint zat nog in ‘t centrum, wachtend op Marc, maar ik wist wel dat ze de komende dagen de was voor me zou doen. Dus 3 t-shirts moesten genoeg zijn. Voor de zekerheid een paar extra met lange mouwen.
Ik bedácht ‘t. In gedachten gingen m’n armen al opzij, reikend naar de spullen die in de rugzak moesten. De t-shirts die op m’n bank lagen uitgespreid. Er moest veel zwart tussen zitten, wist ik.
Maar ondertussen ging de telefoon ook gewoon verder.

Jan weer.
‘Ik kan Theo niet bereiken.’
‘Kan je z’n buren niet bellen?’
‘Nee, lukt niet. Ik zat te denken de politie in te schakelen.’
‘Is dat niet overdreven?’
‘Dat deden ze laatst ook bij een collega van me.’
‘O, ja. Doe ’t dan maar.’

Stapeltjes.
Onderbroeken.
T-shirts.
Sokken.
1 Broek. Zwart. Groene broek aanlaten.
Boek. Toch maar wel.
Medicijnen.
Sloffen. Straks, op ’t laatste moment. Nu had ik ze nog aan.
1st Kijken hoe laat de 1e trein zou gaan.

Ik probeerde Theo te bellen. Er werd nog steeds niet opgenomen.
’t Was al een uur geleden. & Hij wist nog van niks.
Hoe zou ’t met Ma zijn?

Quint opnieuw.
‘Ja, ik zit bij Ma.’
‘Geef ‘r maar.’
‘Met Ma.’
‘Gaat ‘t?’
‘Ja, ’t gaat. ’t Is wel verschrikkelijk. Maar tante Bep is er nu.’
‘Je moet zo naar Carel, Ma.’
‘Ja, maar Quint heeft gedronken. Die kan me niet brengen.’
‘Kan tante Bep je dan niet brengen? Geef me Quint ‘ns.’
‘Ja?’
‘Quint, kan jij niet aan tante Bep vragen of die Ma naar Alkmaar brengt?’
‘Ah, joh. Dat kan anders morgen toch. We kunnen er nu niets meer aan doen.’
‘Nee, ze moet zo snel mogelijk naar Carel. Geef tante Bep anders maar.’

Ik ging douchen. Ik wilde schoon zijn voor vertrek.
Nog 1 uur, dan zou de 1e trein vertrekken. Op de grond lag alles dat voor 5 dagen weg nodig zou moeten zijn. Overzichtelijk. Ik had geen enkele fout gemaakt. Straks m’n sloffen uit & alles was compleet.

Zijperspace beheren is overzicht hebben.