‘Hi there, Ton,’ zegt Joe.
‘Good mornin’ gents,’ reageer ik.
Ze pakken beiden een flesje 8.6 uit de koelkast.
‘Betalen jullie apart?’ vraag ik voor de zekerheid.
‘Nee, ieder voor zich,’ luidt de ontkennende bevestiging. Soms in ‘t engels, soms in ‘t nederlands. Soms door gebaren. Dan zijn ze te moe om ‘t uit te leggen. Maar ze weten dat ik ‘t begrijp. Mike doet nog ff z’n best om ‘astublief’ te zeggen.

Ik had geleerd dat Ozu een bijzondere regisseur was. Lang voordat ik de mogelijkheid had z’n films te zien. Gelukkig stonden er stills in ‘t boek dat deel uitmaakte van ons lesmateriaal. & Gelukkig bestond er zoiets als de BBC. Die plots 6 films achter elkaar van ‘m uitzond.
Elke film ging over ‘tzelfde. & Binnen de film veranderde er bijna niets. Er leek ook niets te gebeuren in z’n films. Geen aktie-scenes, geen diepgravende dialogen. Maar af & toe werd de 180°-regel doorbroken, werd er plotseling vanuit een andere hoek gefilmd. Geheel tegen de Hollywood-doctrine in (een doctrine die nog steeds geldt), die zegt dat je niet zomaar iemand van de andere kant kan filmen.

‘Zal ik er 5 cent bijgeven?’ vraagt Joe, terwijl-ie € 2,- op de toonbank legt.
Mike betaalt altijd met € 10,-. Heeft meestal ook geen xtra wisselgeld.
‘Hey Joe, give me a dime,’ roept-ie altijd naar buiten. Joe heeft z’n 1e slok dan al genomen. Zoekt vervolgens tegen z’n zin in z’n broekzakken naar een muntje. Mike heeft weer ‘ns geld te kort, lijkt-ie te denken, hij probeert van mij te profiteren.
& Toch geeft-ie z’n muntjes.

Hoe de film ook heette, wie er ook in speelde, de film had altijd dezelfde strekking. ‘t Plot liet zich ook makkelijk voorspellen. Alles was opgezet in een allesoverheersende eenvoud. Alle shots waren ook op dezelfde manier gefilmd. Bijna altijd vanaf de grond. Zodat je op gelijke hoogte zat met de zittende mensen in de film.

‘I just come to pick up some beers,’ zegt Joe. Mike blijkt ergens anders in een rij te staan & pas later thuis te zullen komen. Joe haalt voor hen beiden de nodige flesjes 8.6.
‘Hoeveel krijg je van me?’ vraagt-ie. Hoewel-ie ‘t dondersgoed weet. De alcoholisten weten de prijs van hun favoriete bier beter dan ik. Maar nu moet Joe vermenigvuldigen met 4. Hij rekent meestal niet verder dan 2 maal. Soms verminderd door de lege flesjes die hij inlevert.

Alles was altijd ‘t zelfde in de films van Ozu. Zelfde sfeer, zelfde uitdrukkingen. Ik kon op een gegeven moment zelfs xact de dankwoorden van de vader meespreken. Zonder dat ik me bewust was van ‘t feit dat ‘t een zekere nederigheid betekende. Erg japans, leek ‘t me.

‘Hoe laat ga je dicht?’ vraagt Joe, terwijl-ie naar de openingstijden kijkt.
‘Tot 7 uur ben ik open.’
‘Ok. Later!’
Mike komt 5 minuten na Joe.
‘Is Joe al langs geweest?’
‘Ja, hij zei dat-ie bier voor jullie beiden had meegenomen.’
‘Oh, than give me just 1 more beer.’
‘Open asjeblief,’ zegt-ie, nadat-ie heeft afgerekend. Ik haal de dop eraf. De laatste dop van de dag.

Ik weet niet meer hoe de films van Ozu afliepen. Je keek de films omdat de films films waren. Niet meer & niet minder. Als er iets belangrijks gebeurde, werden de regels doorbroken. Werd er opeens vanuit een andere angle, hoek, gefilmd. Of werd de 180°-regel doorbroken. Terwijl de conversatie op dezelfde monotone manier doorging. Maar dan wist je dat er iets belangrijks gebeurd was.

Men weet wanneer ‘t zover is in Zijperspace.