Hoi P.,

Dank je voor vanmiddag. Ik stond verbaasd dat mijn boodschap, mijn vraag eigenlijk, eindelijk eens overkwam. Vreemd elke keer dat ik steeds de ervaring had dat mijn vraag om extra hulp niet aankwam. Er werden me wel paden gewezen, in 1e instantie een simpel lijkend weggetje, in 2e instantie een vervolgpad nav een reactie op die 1e.
Maar ‘t beloofde me geen coach.

Tot voor kort heb ik bij een coach altijd alleen kunnen denken aan sporters.
& Ik ben verre van dat. Hoewel ik vaak veel mogelijkheden zie voor andere betekenis-invullingen van woorden, heb ik me nooit voor kunnen stellen dat ik er ooit 1 nodig zou kunnen hebben.
Een huisarts, een dokter, een psycholoog, mensendieck, fysiotherapie, cardioloog; ik was overal toe bereid om de bevestiging van m’n leven te kunnen ervaren. Daarbij hypochondrie door de achterdeur te kunnen distantiëren van m’n geloof in mijn voortbestaan.

Ik blijk bepaalde dingen niet te kunnen. Niet uit mezelf. Op 56-jarige leeftijd moet ik die blijkbaar alsnog mezelf eigen maken.
Moest.
‘t Zou kunnen dat ik ze inmiddels een klein beetje in de vingers heb, als ik goed geluisterd heb, de afgelopen tijd. Als ik de aanwijzingen enigszins op mezelf heb toegepast.

Ik lijk gemankeerd. Vanaf ‘t moment dat we er achter zijn gekomen.
Terwijl ik eigenlijk een hele goede manier had om mijn tekortkomingen te verbloemen, waardoor ik niet beter wist, & de rest van de mensheid evenmin.
Maar een mens struikelt over een drempel op een ongelukkige manier, & als ‘t opkrabbelen niet onmiddellijk lukt gaat ‘t opnieuw recht overeind staan nou 1maal langer duren. ‘t Duurt lang voordat ingebakken aangeleerde dingen weggeroest zijn, waardoor ‘t mogelijk wordt te zien wie een mens werkelijk is & dat je met misvormde benen niet op dezelfde manier loopt als wat voor normaal doorgaat.
& Dan tegelijkertijd de notitie: wat is misvormd als je toevallig een uitzondering bent & lopen al die tijd evengoed wel ging? Er blijken velen met ‘tzelfde kwetsuur, in die zin dat ‘t pas zo mag heten als je jezelf hebt leren struikelen. & Zo ‘t hebt leren erkennen.

Ik zal straks blij zijn een coach te hebben. Ik ben te moe om mezelf bij te brengen hoe ik moet lopen met benen waar de Olympische Spelen niet mee te winnen zijn, of een wat dan ook mindere wedstrijd.
Inmiddels oud genoeg wil ik eigenlijk alleen maar paden bewandelen, m’n stevige fiets ook besturen langs alleenwegen & door mezelfstegen, m’n neus stoten waar dat betaamt, gedag te zeggen waar men alleman door een handzwaai al genoeg verstaat.
Ik ben benieuwd waar de rij-leraar in spe zijn verborgen rem of ingrijpende correctiehulp in zal zetten.

Desnoods een hink-stap-sprong richting ‘t nieuwe Zijperspace.