Zijperspace

Oeps!

Mensen die verslaafd zijn aan surfen op het Internet lijden vaak aan psychische stoornissen, weet Psychologisch ons nav een rapport van zekere heer Shapira te melden.

Shapira ontdekte dat 9 proefpersonen in de periode van het onderzoek manisch-depressief waren, terwijl 7 surfers aan een sociale fobie leden. 3 mensen leden aan de eetstoornis bulimia, 4 hadden geregeld woedeaanvallen en 8 zeiden ooit verslaafd te zijn geweest aan alcohol.

We gaan weer wat meer waarde hechten aan testjes die we 1st niet zo serieus namen in Zijperspace.

Dan is zo’n Weblogs.Com-lijst veel betrouwbaarder. Ook zeker nuttig, vooral als blijkt dat webloggend Nederland op deze ideale sinterklaas-dag toch druk aan ‘t pingen is geslagen. Wie zijn er behalve ik al echt wakker? Merel is druk aan ‘t pivotteren. Zidouta schiet iemand door de mond & leest vervolgens ontspannen Smallzine. Puck probeert haar vader een volwassen vrouw te tonen. Adam besteedt vooral op zondag tijd aan z’n administratie. Elisa wil eigenlijk aan de grote schoonmaak beginnen, maar vindt de gang naar de wc toch iets belangrijker. Ramon schrijft een briefje aan z’n idool. Hank bekijkt filmpjes. Jog besluit onder ‘t bewonderen van de waterhoentjes nog wat sinterklaas-inkopen te gaan doen.

Dat gebeurt allemaal in 1 uur tijd. ‘t Bloggen wordt veel levendiger door ‘t eigenhandig pingen, lijkt ‘t.

Dus volgt er een zachte doch ferme tik op de ping vanuit Zijperspace.

Minstens 3 uur besteed aan slechts een paar meeltjes.

Waarna ik me bedenk dat ik ook nog een paar telefoontjes moet plegen. Want ik moet nog excuses aanbieden voor niet onmiddelijk terugbellen. & Excuses voor ‘t verzenden van een virus afgelopen week. & Afspraak maken om de tweeling voor ‘t 1st te aanschouwen. & Vertellen aan iemand anders dat ‘t 2 meisjes zijn geworden . & Vragen of ik nog bier mee moet nemen. & Wellicht suggesties voor kado’s leveren.
‘t Is echter al een te laat tijdstip om de hoorn ter hand te nemen.

Naarmate ik meer opschrijf, schieten mij schuldbewust meer vergeten vrienden & familieleden te binnen met de redenen waarom ik ze al een tijdje niet meer heb gezien of gesproken.

Ik had echter ook in een café kunnen zitten. Dan had ik zelfs die 3 uur niet besteed aan tekenen van leven mijnerzijds, want slechts verzonken in anoniem vergetelheid. Had ik bij thuiskomst tevreden in slaap kunnen vallen, omdat die tevredenheid nou eenmaal altijd volgt op dat tempo van café-drinkgedrag.

Nu leunen we slechts tevreden maar wakker achterover in Zijperspace.

Speciaal voor de viering van ‘t 30-jarig huwelijk van m’n ouders had ik voor beiden een kort gedichtje geschreven. In de gedichtjes beschreef ik ‘t verwarrende gevoel van de veranderende verhouding van de zoon met de ouder.
‘t Simpele sonnetje dat ik voor m’n vader geschreven had, vertelde over hoe ik als jong kind ‘m als een wandelende encyclopedie zag. M’n vader wist nl verschrikkelijk veel in mijn verbeelding, & beantwoordde al mijn vragen; als er iemand was die álles wist, dan was ‘t wel m’n ouweheer.
Totdat hij plots geen uitsluitsel wist te geven over een moeilijke kwestie. Waarna hij geleidelijk een mens werd als alle anderen, vooral naarmate dit verschijnsel vaker voorkwam. Ook hij werd gedwongen met beide voeten op aarde te staan. & De volledige landing vond plaats een enkel jaar voordat ik dat gedicht op papier zette.

Tegenwoordig weet m’n vader slechts zelden een vraag ten volle te beantwoorden. Als ik ‘m opbel & vraag waar m’n moeder is, weet-ie weliswaar te vertellen dat ze de deur uit is, maar niet waarnaar toe. Of: vroeger wist-ie alle namen van de planten in de tuin te noemen (hij moest er weliswaar elk lente-seizoen weer even inkomen), maar tegenwoordig blijft die inwendig zoekende blik op z’n gezicht staan. Of: hij loopt naar boven om iets voor m’n moeder te pakken, maar is boven aangekomen alweer vergeten wat & komt met lege handen beneden om m’n moeder te vragen wat ze nodig had.

Hij heeft de ziekte van Parkinson. Vorige week zei ik ‘m, bij ‘t zien van ‘t populariteitslijstje van ‘t koningshuis, dat ‘t met hem wel goed zou komen, gezien de positie van prins Claus aldaar. Maar Claus lijkt niet zo vergeetachtig & onzeker te zijn als mijn vader.
M’n moeder was bang dat-ie aan ‘t dementeren is, maar de scan die kortgeleden van z’n hoofd gemaakt is, blijkt niet iets dergelijks te kunnen vaststellen. Een gesprek met de specialist moet meer duidelijkheid omtrent ‘t verminderd funktionerende geheugen scheppen.

Hoe trots was ik vroeger wel niet op ‘m: hij was niet gewoon docent als degenen die mij les gaven; hij was directeur van een school & gaf leiding aan dat soort mensen. Dus eigenlijk wist-ie meer dan al die docenten & had-ie waarschijnlijk meer antwoorden dan dat ik vragen kon verzinnen.

Wat de conclusie van de specialist ook zal zijn, m’n vader zal nooit meer de vader worden die alle antwoorden had.

We zoeken naar eigen antwoorden in Zijperspace.

Hoe komt ‘t nou dat ik zo weinig tijd heb gehad, afgelopen week? Wat heb ik extra gedaan vergeleken met de week ervoor, dat ik nogeneens fatsoenlijk de tijd heb om de barrage-vragen van Gien volledig te beantwoorden.

Ik moet hierbij toegeven: ze zijn, op enkele uitzonderingen na, erg moeilijk. De antwoorden zijn voor mij in ieder geval, in de (zeker) 2 uur die ik afgelopen week ben wezen speuren, niet te achterhalen. Dat is: niet allemaal.

Ik heb officieel nog een ½ uur te gaan, maar ik ben moe van lijsten doorploeteren op zoek naar een mogelijke verwijzing (zoals gezegd: ik word te snel afgeleid, als ik dat nog als xtra xcuus mag toevoegen).

Gien ontvangt zodirekt meel vanuit Zijperspace.

Ik ben niet lui of onbeleefd.

Ik word gewoon steeds te snel afgeleid.

Ik heb me nu voorgenomen om een klein ½ uur geconcentreerd afgeleid te zijn.

& Vervolgens krijgt iedereen de gewenste antwoorden vanuit Zijperspace.

Men dacht waarschijnlijk dat ik me niet meer irriteerde aan de eigengereidheid van de levenloze objekten. Niets is minder waar. ‘t Gaat onverminderd voort, deze haat jegens de ongebreidelde geldingsdrang van artikelen waarvan men juist zou verwachten dat ze slechts ‘t werkwoord ‘zijn’ kunnen bezigen ipv ‘doen’.

‘t Zijn echter nog steeds dezelfde objekten waar mijn stress-nivo bij tijd & wijle door verhoogd wordt. Nog steeds dat klokje van de comp (loopt momenteel 5 minuten per uur achter); nog steeds de haren op m’n hoofd, die momenteel ne tegenwind rechtovereind blijven staan; nog steeds de onderbroek die vanochtend weer ‘ns nergens te vinden was bij ‘t verlaten van ‘t bed; ik heb echter een nieuwe thermoskan voor m’n thee gekocht, om van dat opspringende deksel af te zijn. Ik vind echter dat ik niet een verstokte kankeraar moet worden die slechts tirades kan houden over eeuwig dezelfde ergernissen. Daar bloed je van dood: ik als schrijver dezes, u als consument van dat geschrevene.

Vanochtend diende zich echter weer een irritatie aan. Een irritatie die reeds gevoed was door een fout inkoopbeleid van m’n bakker. Regelmatig bleek men aldaar niet de moeite te hebben genomen om die handige plakkertjes ruimschoots in te kopen. Plakkertjes voor ‘t dichten van de plastic broodzak waarbij aan de uiteinden een stukje papier bevestigd zit. Zodat je slechts met beide duimen & wijsvingers beide zijden van ‘t papiertje uit elkaar hoeft te trekken om de boterhammen te kunnen grijpen. Vaak wordt bij de bakker gewone plakband gebruikt, vanwege de grote tekortkomingen van genoemd beleid. Dan moet je met een scherp mes met smalle punt zitten pielen om de zak geopend te krijgen.

Dat laatste gereedschap heb je ook nodig als je geen kritiek op ‘t inkoopbeleid kan leveren, maar ‘t papiertje loslaat van ‘t plakkertje voordat je kracht (als men daar in dit geval van kan spreken) er op hebt uitgeoefend.

Dan verlangen we terug naar de soepele & simpele knoop in Zijperspace.

Hoeveel ziektes heeft u al onder de leden gehad? Ik had er vanmiddag in ieder geval maar liefst 3. Uiterst fatale bovendien. Ik heb niet lang meer te leven, vertelt m’n inbeelding nav de kwalen die m’n lichaam teisteren.

Versleten verbindingen tussen de botten, luidde m’n conclusie vanmiddag, toen wederom pijn in m’n rug opdook. Die ruggewerf zal vervangen moeten worden door een stuk metaal, was de zelfgestelde diagnose.

Keelkanker: ‘t kan niet veel anders zijn dan dat, dat verminderde vermogen langdurig luidop te spreken & af & toe uitvallen van de stem. Binnenkort zal men ‘t zonder mijn vocale uitleg over hoe & wat mbt bier moeten doen, daar mijn keel waarschijnlijk volledig aangetast door kwaadaardige tumoren geen geluid meer zal kunnen produceren behalve wat hees gehijg.

M’n hersens zijn ook al aangetast. Ik weet nog niet door wat, maar ‘t betekent in ieder geval dat bepaalde delen van ‘t geheugen moeilijker bereikbaar zijn. Dat is de reden dat ‘t me zoveel moeite kost ‘t juiste woord te vinden als ik iets uit probeer te leggen. & Herinneringen van enkele maanden her, soms zelfs van slechts een week geleden, zijn niet oproepbaar. Dit verschijnsel zal zich verder voortzetten zodat ik rond m’n 40e slechts m’n kinderjaren rijk geïllustreerd in geest weet terug te halen.

& Die kwalen zijn waarschijnlijk onderdeel van een veel ernstigere algehele ziekte van ‘t lichaam, dat zich moeilijk laat genezen, omdat onderzoek op dit gebied nog niet voor handen is.

Of men is gewoon gewaar van ‘t ouder wordende lichaam in Zijperspace.

1½ Maand geleden kwam-ie op een drukke zaterdagmiddag binnenlopen met een bebloede kop. Totaal van de wereld, versuft door klappen waarschijnlijk, wilde hij een blikje bier van me hebben. ‘I need to sit down & relax,’ zei hij. Ik pakte ‘t blikje & stuurde ‘m zo snel mogelijk weg: ‘Reken later maar met me af.’

Joe, de andere canadees in ‘t circuit, wist me een paar dagen later te vertellen dat-ie z’n huis was uitgetrapt door z’n huisbaas. ‘But you know, Ton, that guy means trouble.’ Joe begrijpt de reden dan ook dat hij niet voor de deur een biertje moet gaan drinken als Trouble erbij komt staan. Hij heeft zowiezo geen zin om ‘t biertje op straat te drinken als z’n landgenoot ‘m wil vergezellen.

Langzamerhand knapte Trouble op, rekende ‘t blikje een week later af & werd weer wat zekerder van zichzelf. Waardoor-ie ook z’n sjachrijnige & onbetrouwbare uitstraling terugkreeg. ‘t Is vermoeiend om zo’n persoon zo’n zelfde uitstraling terug te geven (dat doe ik automatisch als ik zo snel mogelijk van ‘m af wil zijn), dus allengs werd ik toch iets vriendelijker, wat Trouble de gelegenheid gaf om zich meer op z’n gemak te voelen.

Plots kwam-ie van de week stralend de winkel in: ‘What do you think of my new haircut?’ Behalve dat nieuwe kapsel (glad achterover gestreken vet zwart haar), had-ie ook een date met een australische dame. ‘She’s staying for a few days at the place of a friend of mine & I phoned her if she wanted to meet for a cup of coffee.’ Dat zat wel goed, was haar reactie.
Ik begreep ‘t verhaal niet: hoe kan je nou zo enthousiast zijn als je slechts een bakkie leut met iemand gaat drinken? Hij bleef de smile van punt tot punt volharden. Hij nam een blikje bier mee om richting afspraak te ledigen.

Hij kwam nog even terug rennen. ‘Yeah, and I got a new appartment today. And tomorrow I’m gonna start my new job.’

Ik heb niks met die man, bedacht ik me. ‘That guy means trouble,’ wist Joe me een half uur later uit te leggen.

Begrijpen we de mens nou weer wat beter in Zijperspace?

Wachtrij hoppen

Nummertje trekken & oriënteren: nr 180, er is 1 balie open & de teller staat op 172. FF wachten om in te kunnen schatten hoe snel de baliemedewerkster van de bank werkt. Ong 3 minuten de tijd nemen om in te schatten.

Naar de overkant. Door ‘t raam kijken hoeveel wachtenden er zitten dan wel staan. Naar binnen & nummertje trekken. Moeilijker inschatten hier in de apotheek hoe snel ‘t kan gaan: de mensen die ‘recept inleveren & wachten’ hebben een volgnummer beginnend met een A; mijn recept is gefaxt door huisartsassistente, dus krijg ik volgnummer B439; & dan heb je ook nog nummers met C of D. Vooral een kwestie van de wachtenden tellen.

Snel terug naar de bank. Dat snelle is overbodig, want ik blijk nog een xtra 5 minuten te moeten wachten. Binnen 1 minuut ben ik afbehandeld & kan ik m’n apotheek-nummer te gelde maken.

Toch ietwat verontrust vraag ik aan ‘t 1e meisje dat ik binnen aanschouw of B439 al voorbij is geweest. Wederom overbodig, want ik blijk nog een xtra 5 minuten te moeten wachten.

Men is druk aan ‘t rekenen hoeveel tijd is gewonnen in Zijperspace.