Ik vind eigenlijk dat ‘t zich overal mag manifesteren. Voor zover ik er nu over kan oordelen natuurlijk. ‘t Moet niet zo zijn dat ik onmiddellijk spijt krijg van deze opmerking. Maar tot op dit moment vind ik dat ‘t zich overal mag manifesteren, behalve dan bovenaan de binnenkant van m’n been. Maakt niet uit welke van de 2.

Naarmate je ouder wordt kom je te weten dat je net als ieder ander op een gegeven moment er rekening mee zal moeten houden. Sommigen komt ‘t in de loop der jaren wel zeer duidelijk voor ogen te staan. Letterlijk, want de pokdaligheid lijkt bij hen ‘t gehele gezicht te overwoekeren.
Bij mij in de klas heette dat slachtoffer Arnold. Dezelfde naam als de knappe Arnold, die er totaal geen last van had, maar die werd pas in de 2e aan onze klas toegevoegd. De lelijke Arnold bestond na toevoeging van de knappe Arnold aan onze klas opeens niet meer, iedereen leek zijn van jeugdpuistjes vergeven gezicht uit ‘t oog verloren te hebben; z’n flauwe opmerkingen, waarmee hij z’n reden van bestaan probeerde te vergoelijken, leken verstomd.
Lelijke Arnold leek van onder tot boven overdekt te zijn met datgene wat wij vetpuistjes pleegden te noemen. We wisten niet beter. Ook bij ‘t omkleden voor de gymles werden we met deze eigenschap van zijn lichaam geconfronteerd. In onze uit onwetendheid ontstane wreedheid wilden wij nooit bij hem in ‘t team zitten, de meisjes niet gekust worden & durfden we niet met ‘m mee te lachen als hij z’n hikkend geluid liet horen, uit angst dat we door de rest van de klas gezien zouden worden als 1 van z’n zeldzame maatjes.

Mijn huid bleef gaaf. Tot grote opluchting van mijn jeugdig brein dat ‘t gruwelijk voorbeeld in Arnold zag van hoe gemeen de natuur wel kon zijn. & De gevolgen hiervan voor zo’n persoon in ‘t sociale verkeer.
Een enkele keer ontstond er bij mij wel ‘ns een wit puntje (‘Daar moet je vanaf blijven,’ probeerde m’n moeder altijd, ‘des te meer je zit te poeren, des te makkelijker de puist zich verspreidt’), maar duim- & wijsvingernagels losten dat probleem alras op. Dat leverde gelijk de enige lol van de pukkel op: ‘t leegspuiten ervan in de vorm van een kleine hoeveelheid witte pus. Men is er waarschijnlijk allemaal genoegzaam mee bekend.
‘Moet je maar niet zoveel zoetigheid eten,’ waagde een enkele tante plagerig te verwijten, terwijl juist ik 1 van de weinige kinderen was dat allerhande snoepgoed slechts zelden kon waarderen.

Dat soort puistjes komen, hoewel in steeds mindere mate, nog steeds voor op mijn huid. Vooral als ik me weer ‘ns geschoren heb met een bot mes, wil m’n gezicht een ondergesneeuwde verschijning rond m’n kin vertonen. & Ik zal maar niet uitwijden over de effekten van zoenen met een haargroei op de bovenlip van 3 dagen oud. Maar ook dat laatste doet zich steeds minder vaak voor.

Een enkele keer vertoont zich iets wat zich laat aanvoelen als een pukkel op m’n schouder, meestal aan de achterkant ervan. Nog net bereikbaar. ‘t Kost mij over ‘t algemeen teveel moeite om deze veronderstelling te kontroleren in de spiegel. & Daarnaast heeft 1 van mijn nagels meestal ‘t pukkeltje van z’n rode of anders witte kop ontdaan, tijdens de zoektocht van m’n vingers naar akelige jeukerigheden verspreid over m’n lichaam. Deze kreaturen Gods (mijn vingers) hebben tenslotte grote behoefte te bewijzen dat ze op deze aarde enige funktie kunnen uitoefenen. Al is ‘t maar ‘t verwijderen van koppen van puistigheidjes.

‘t Verschijnsel van de huiduitslag gaat meestal gepaard met niet te weerstane jeuk. Nou is mijn lichaam geheel & al bekend met dit verschijnsel, maar in geval jeuk de gedaante van een puist heeft aangenomen nodigt dit zeer snel uit tot maatregelen. In geval ‘t zich op de binnenkant van m’n bovenbeen manifesteert, waar mijn huid toch in bepaalde mate strak staat, neigt de jeuk zelfs naar een zekere vorm van pijn. Ik wil hierbij niet overdrijven, kleinzerig overkomen evenmin, maar de huid lijkt aldaar oiv ‘t ontstane wilde vlees, om ‘t maar ‘ns plastisch uit te drukken, onder hoogspanning te komen te staan. ‘t Wegkrabben met m’n nagels resulteert niet in verlichting in deze. ‘t Lijkt eerder gelegenheid te scheppen tot ‘t opnieuw ontstaan van een pukkel. Zodoende kan een dergelijk verschijnsel weken achtereen mij dermate irriteren dat ik de neiging heb eigenhandig mijzelf te opereren met ‘t aardappelschilmesje.
Vandaar dus dat ik liever niet wil dat een puist zich verstigt op m’n bovenbeen, de binnenkant ervan welteverstaan.

Zodat men weer wat meer begrijpt van de omstandigheden in Zijperspace.