Ik kijk omhoog.
‘Ik voel hier evengoed spetters,’ zeg ik tegen Rachel.
‘Dan moet je iets naar achteren gaan zitten.’
We zitten onder ’t balkon van m’n bovenbuurvrouw. Een meter verderop verregent Koninginnedag. Wij drinken thee. & Blijven droog.
‘Nee, ik bedoelde alleen maar dat de spetters evengoed bij me konden komen,’ zeg ik. ‘Voor de rest heb ik er geen last van.’
‘Ja, ’t is best lekker zo.’
We kijken een beetje voor ons uit. De tuin ruist van neerkomende druppels. Ik kijk even omhoog. Peinzend.
‘Wat is er?’ vraagt Rachel.
‘Ik zat me af te vragen of druppels elkaar konden aanraken. Dat ze, zogauw ze naar beneden vallen, elkaar nog kunnen tegenkomen, voordat ze op de grond bovenop elkaar neerstorten.’
‘Nee, dat kan niet,’ zegt Rachel. ‘Zogauw ze zichzelf gevormd hebben tot druppel vallen ze recht naar beneden.’
‘Ja, maar er kan toch tijdens die val een kleine luchtbeweging ontstaan, waardoor 1 spetter plots een beetje van richting verandert. Dat-ie dan plots opbotst tegen z’n buurman. Bovendien bestaat er ook nog zoiets als cohesie. Delen van een stof, vooral bij een vloeistof als water zijn geneigd om andere soortgelijke delen op te zoeken. Dus als ze met z’n allen onderweg naar beneden zijn, dan denkt zo’n individuele spetter op een gegeven moment vast dat-ie graag wat dichter bij z’n soortgenoten wil zijn. & Dan is-ie plots uit koers & komt-ie op mijn hand terecht, ipv een meter verderop in de tuin.’
‘Ik weet ’t niet, hoor. Ik heb geen natuurkunde gedaan,’ lacht Rachel.
Ik kijk nog ‘ns naar de verticaal passerende druppels. Rachel blijft lachend naar me kijken. Ik glimlach een beetje.
‘Zit je me uit te lachen?’
‘Nee, hoor. Ik lach om je gedachtegang. Heb je nog meer gedacht de laatste tijd?’
‘Nou je ’t zegt: ik zit me al een paar dagen af te vragen waarom m’n suiker niet meer helder is. ’t Is toch kristalsuiker. Stond op de verpakking. Kijk!’
Ik schroef de dop van de suikerpot eraf. Reik de pot aan.
‘Die zijn dof toch?’ vraag ik.
‘O, je bedoelt dat ze niet glanzen?’
‘Vroeger was de suiker altijd helder glanzend. Echte kristalletjes.’
‘Kon je er doorheen kijken,’ vult Rachel aan.
‘’t Lijken nu wel brokjes suiker. Ik heb ’t idee dat ik daarom meer suiker gebruik.’
‘Wat dan?’
‘Ik moet meer keren met de suikerpot heen & weer om suiker in m’n thee te doen. Voordat ik de thee zoet genoeg vind. Deze suiker lijkt minder zoet. ’t Is niet zoals ik ’t een paar weken geleden nog had. Terwijl ik dezelfde zak suiker heb gekocht als anders.’
‘Een pak suiker,’ verbetert Rachel.
‘Nee, een zak. ’t Is verpakt in een papieren zak.’
‘Nee, een zak heeft een hengsel. & Een pak is dichtgeplakt.’
‘& Ik had van de week een Chunky van KitKat waar kuiltjes in zaten. Van die luchtbelletjes.’

De regen valt nog steeds omlaag in Zijperspace.