1st Deden alle zussen ‘t samen, ook bij m’n Oma, later kwam Lia, toen kwam 1 van m’n tantes alleen, daarna mevrouw Goes & als laatste m’n geadopteerde nichtje.
Er zullen er vast nog wel meer zijn geweest die 1 keer per week ons huis schoon kwamen maken, maar hun herinner ik me in ieder geval nog.

Behalve m’n geadopteerde nichtje hadden ze allemaal wat over mij te zeggen. Dat mocht in die tijd nog. Kinderen die vervelend waren, daar moest je een opmerking over maken, ook al was ‘t niet je eigen kind.

‘Ga maar even aan de kant,’ zei nicht Lia op snauwerige toon.
‘Blijf van dat kaarsvet af!’ riep mevrouw Goes.
‘Kan je zelf ook niet eens wat doen?’ zei 1 van m’n tantes.
‘Hihihi,’ giechelde m’n geadopteerde nicht.

Maar die ene tante zei elke keer dat ik me niet zo aan moest stellen.
M’n moeder was ‘t daar mee eens.
‘Zo, zijn we weer eens schoolziek?’ zei ze als ze me bij binnenkomst aantrof. ‘Kom me dan maar even helpen met de afwas. Dan mag je daarna de hele ochtend doorgaan met schooltelevisie kijken.’

Niets zo leuk als schooltv.
Nou ja, er was 1 ding dat leuker was: de maandelijkse uitzendingen van de STER op dinsdagmiddag.
‘t Stond nergens aangekondigd. Je moest ‘t toevallig weten of er tegenaan lopen als je wilde zien hoe ‘t testbeeld er uitzag. Dan kreeg je de mooiste televisie voorgeschoteld van de hele week. Kon je later vertellen op school dat je alle nieuwe reclames al had gezien.

‘Je bent niet echt ziek,’ zei m’n tante dan.
Waarna ik onmiddellijk m’n meest beroerde gezicht weer optrok. Gelijk m’n voeten er achteraan omhoog, want m’n tante moest er met de stofzuiger langs. Ze kroop met de slang onder m’n benen door. Want die generatie ging er nog vanuit dat je iets niet schoon kreeg als je ‘t niet op je knieën deed.
‘God, alweer een panty verknald, An,’ zei m’n tante dan aan ‘t eind van de dag tegen m’n moeder.
‘Ok, maar dit keer neem je gewoon een stel van mij mee,’ zei m’n moeder.
Ze haalde gelijk een nieuw setje uit de voorraadkast in de gang. Alle panties hadden toen nog dezelfde kleur.

‘Zie je,’ ging m’n tante verder, ‘je lacht nog veel te vrolijk voor iemand die zich niet lekker voelt.’
Ik ging wat rechter op zitten om vooral niet weer in m’n wang geknepen te worden. Ook om ondanks m’n ziekte toch wat meer autoriteit te krijgen, al was ‘t maar de autoriteit van een neefje tegenover z’n 10-tallen jaren oudere tante.
‘Maar ik ben de hele tijd moe.’
‘Ja, dat ben ik ook als ik straks thuis kom. Maar morgen moet ik toch weer in m’n eigen huis aan de slag.’

De dokter kwam langs.
‘Ah,’ zei m’n tante terwijl ze de voordeur open deed, ‘komt u voor dat schoolziek knaapje langs?’
Ze keerde zich om & riep richting 1e verdieping: ‘An! Annie! De huisarts komt er voor zorgen dat je zoon morgen weer naar school kan.’

Ik moest gecheckt worden. Druk meten. Bloedafname in ‘t ziekenhuis. Een paar dagen later uitslag.

Dinsdag kwam m’n tante weer.
‘Zit je nou nog steeds schooltelevisie te kijken?’ riep ze quasi-verontwaardigd uit.
‘Er is niets anders op tv,’ antwoordde ik.
‘Moet je dan niet naar school?’
‘Nee,’ zei ik triomfantelijk, want eindelijk gewonnen van m’n tante. ‘Ik heb Pfeiffer. De dokter heeft gezegd dat ik de 1e weken absoluut niets mag doen.’
Ze keek me bezorgd aan.
‘Dus ook geen afwas,’ voegde ik er nog even snel aan toe.
Ik stond op om de tv op ‘t testbeeld van Ned 1 te zetten. De radio-uitzending van Hilversum 1 was leuker dan tv voor kinderen van 6.

Ik wikkelde me weer in een warme deken op de bank in Zijperspace.