Ik probeerde alles van the Slits te pakken te krijgen. Ze waren uniek in dat mannenwereldje van de punk/new wave. Er waren wel andere meidenbands in die tijd, die ik probeerde te volgen, maar niet zo recalcitrant eigenwijs als the Slits.
Bovendien hadden ze een heel eigen geluid, met die ietwat schreeuwerige stem van Ari Up, & de tot dansen uitnodigende reggae-beat. Want met reggae was ‘t wat mij betrof mee begonnen.
Ik was bezeten van muziek & reggae was de ultieme 1e uiting daarvan. M’n familie werd waarschijnlijk gek van me; ik kon alleen maar over reggae praten.
‘t Moet een kleine opluchting geweest zijn toen m’n horizon zich ietwat ging verbreden & de new wave erbij werd gehaald. Weliswaar nog bezetener van muziek, maar er kon wat meer met me gecommuniceerd worden.

Ik heb de dames nooit live zien spelen, net als dat ik de meeste andere bands nooit heb mogen aanschouwen. Den Helder lag gewoon te ver weg van dat muziek-mekka dat Amsterdam werd genoemd, waar ik slechts heen kon om platen in te slaan.
Ik had er veel voor over gehad om hun groupie te zijn. De dames wisten echter niets van ‘t bestaan van een jongen in ‘t noorden van Nederland, die al hun lp’s & singles in bezit had.

In stilte werd ‘t vinyl grijs gedraaid in Zijperspace.