Ik zag wat wits schijnen tussen ’t groen door. ’t Kon een aangewaaid stukje papier zijn, maar ik ben voor de zekerheid maar even gaan kijken.
Ik vond dit plantje. 3 Exemplaren zelfs. Weg gepropt onder een kleine struik.

Zouden we in Zwitserland hebben gezeten, dan zou m’n vader z’n zakmes uit z’n broekzak hebben gehaald. Een klein zakmesje, al enigszins bot. ’t Ging waarschijnlijk mee sinds zijn 1e reis. We hebben nooit meegemaakt dat hij ‘t niet bij zich had.
Zijn pen, ook al zo’n kostbaar kleinood, was ‘m net zo dierbaar. Maar daarvan had je een kans dat je die kort mocht gebruiken.
Gebruiken. Niet lenen.
‘In mijn handen terug.’
Hij zei ’t op zo’n manier dat je je elke keer besefte dat ‘t ‘m serieus was. Met zekere klem.
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit niet heb voldaan aan die eis.

Maar dat mesje, dat kreeg je niet.
Ik vraag me af wie dat heeft geërfd.

Ik heb m’n mobieltje gepakt & heb de foto genomen.
Meermaals door de knieën gegaan, m’n handen gestrekt, nog net kunnen zien of ’t object zuiver in beeld kwam.

Mijn vader zou gekeken hebben of er misschien nog wat van dezelfde plantjes in de buurt stonden. Ook of er iemand in de buurt was. Hoewel hij dat zeer onopvallend kon.
Hij gaf ons soms de opdracht mensen die voorbij zouden komen af te leiden.
‘Maar hoe moet ik dat dan doen?’
‘Dan vraag je of ze misschien wc-papier bij zich hebben.’
‘Wat is wc-papier in ’t duits, pap?’
& Carel zei dat hij niet moest poepen, dus dat ík ’t daarom moest doen.

Ik koppelde m’n mobiel aan de computer & haalde de nieuwe foto’s binnen. Ik stuurde een mailtje naar m’n oudste broer, die de kennis van plantjes van m’n vader overgenomen heeft. & Voor de zekerheid plaatste ik een plaatje met vraag op een forum voor onbekende planten.

Hij sneed ’t plantje af, zorgvuldig. Er voor zorgend dat alle specifieke kenmerken voor verdere determinatie meegenomen werden.
Plots moest-ie niezen. Snel haalde hij zijn zakdoek uit z’n rechterbroekzak & brulde een voor ons wel zeer duidelijke nepnies uit zijn neus.
’t Volgende moment was ’t plantje verdwenen & frommelde Pa de zakdoek heel voorzichtig in z’n zak.

‘Jan, zou jij weten wat voor plantje dit is?’ schreef ik in m’n mailtje.
‘Ja, ik denk het te weten,’ stuurde Jan terug. ‘Dat is volgens mij smeerwortel. Alleen in een witte variant, normaal is hij paars. Het is echt een bijen- en hommelplant. Zeker op dit moment zal hij bezocht worden door koninginnen van de aard- of van de steenhommels. Tot zover deze kleine lezing.’

In de caravan ging ’t plantje na wat pogingen de identiteit te achterhalen in een boek. De blaadjes zorgvuldig gespreid, zodat alle kenmerken zichtbaar zouden blijven.
’t Ging mee naar Nederland.
Bij ’t passeren van de grens zeiden we van achteruit de auto dat hij moest bukken voor de douane, want dat hij gearresteerd kon worden voor ’t doen uitsterven van een zeer zeldzaam alpenplantje.

Jan schreef ook nog: ‘Hoe is het met je? Waar ben je mee bezig? Doe je nog wat met je verjaardag?’

Maar verjaardagen bestaan niet meer in Zijperspace.