Ze zijn nu open. Volgende week is t dus alweer afgelopen.
De weg er naar toe is mooier dan wat er op volgt.
Niet dat de bollen er mooi uitzagen. Of dat t prachtig werk was om te doen. Je vingers deden pijn. Je huid sleet de 1e dagen snel, waardoor je aan t eind van t seizoen een eeltlaag daarvoor in de plaats had. Daarnaast gingen ze al snel bruin zien. t Duurde tot enkele weken na de bollenpeltijd voordat die kleur verdwenen was. Ook al waste je je handen met bleek.
Maar t leven was duidelijker. De rollen in de bollenschuur waren scherper uitgezet dan dat ze op school waren.
Men had op school zichzelf al bepaalde rollen aangemeten. De tijd in de bollenschuur was te kort om dat ook daar te laten gebeuren. Je was binnen een dag al een bepaald persoon in andermans ogen; men kon in die korte tijd beter niet afwijken van dat beeld.
Dus was ik in t laatste jaar dat ik de bollenschuur betrad rijp voor wat moest komen ná de kalverliefde.
Vonden de meisjes blijkbaar.
Misschien dat t hielp dat lange Ton er niet meer bij was. Met altijd scherp commentaar & ontnuchterende analyses. Hij was er niet meer om me te doen beseffen dat t de hormonen waren die door mn keel gierden. Ik hoefde me niet meer te meten met hem, door ook afstand te nemen van die té biologisch gemotiveerde drijfveren.
Dus liet ik t toe dat de meisjes langskwamen. Ze mochten een praatje met me maken terwijl ik mn bak bleef vullen met gepelde tulpenbollen. Ik zei wat tegen ze terug. & Er zat zomaar ns niemand naast me die met sarcasme hun tienerdroom teniet deed.
Nee, ik was in die kleine gemeenschap van hooguit 50 jongeren plots t ideaal van enkele onschuldige meisjesharten.
Marjan probeerde ik af te poeieren.
Ze had de uitstraling van een hamster. Met die bolle wangen van haar & de continue pogingen alles wat ik zei leuk te vinden. Daar gingen haar wangen nog meer van bollen. Alsof ze haar lunch daar de hele dag verborgen hield.
Maar t zou nog tot ver na de vakantie duren voordat ze begreep dat t haar nooit zou lukken.
Didi was leuker. Ze lachte weliswaar ook om alles wat ik zei, maar daarbij gebruikte ze niet haar wangen. Zon klein pietepeuterig aspectje maakt soms een wereld van verschil.
Ze zei ook minder. Ze durfde bijna niet in mijn nabijheid. Dat maakte haar menselijk in mijn ogen, dacht ik vroegwijs.
Na afloop van de werkweek, de laatste dag van t bollenpelseizoen, nam ik haar mee naar huis. Die was leeg. Niemand die nog in Nederland was. Broers niet, ouders niet.
Voor t 1st alleen.
Voor t 1st met iemand anders alleen.
t Duurde een uur voordat we elkaar zoenden. Maar daarna ging t snel.
Ik friemelde mn hand naar ergens in de richting van haar buik & zij stelde voor haar shirt meteen maar uit te trekken.
Nee, ze stelde niets voor, ze humpfte, deed een korte giechel & vervolgens verdween dat shirt over haar hoofd.
& Ik besloot dat ik dan maar tzelfde moest doen.
Ik vroeg me af hoe t verder moest toen we allebei in onze onderbroek bovenop elkaar lagen. Tussen t smachten van onze monden door probeerde ik 1 van mn handen in haar broekje te wurmen.
Dat liet ze nog toe. Maar toen ik er aan begon te trekken, de rest was immers ook makkelijk uitgegaan, schudde ze haar hoofd.
Waarom? vroeg ik haar zacht.
Onzeker.
& Zij schudde net zo onzeker haar hoofd. Ze lachte haar lach & deed even haar ogen dicht.
Ik pulkte nog even voorzichtig aan haar borsten & legde me vervolgens op mn zij.
Toen was t voorbij.
We zijn elkaar nog 1 keer tegengekomen. Van een afstand. Ik weet niet of ze mij wel zag.
We hadden elkaar geen telefoonnrs gegeven, geen adressen ook. Ik wist slechts op welke school ze zat.
Die middag hebben we met de ruggen naar elkaar toe, niet opzettelijk, onze broeken & shirts weer aangetrokken. Ik heb haar op blote voeten naar de voordeur gebracht. We gaven elkaar een lange laatste zoen & zeiden tegelijkertijd: Zien we elkaar weer?
We hadden er geen van beiden een antwoord op.
We haalden onze schouders op als antwoord. We dachten dat we dat allebei wel zouden begrijpen.
Ze pakte de fiets uit de voortuin & reed weg uit Zijperspace.