Even iedereen z’n mond dicht.
‘t Lukt mij wel als ik alleen ben. Vandaag zit de deur ook op slot. Behalve dan dat ik verplicht was nog de deur uit te gaan rond half 12.
Ik kan me niet herinneren dat ik iets tegen mezelf gezegd heb. Nu, slechts nú, merk ik dat m’n mond gaat prevelen als m’n vingers langs de juiste toets mis schuiven, backspace-interruptie & dan op ‘t toetsgeroffel ‘t woord spelt.

Maar anders klinkt er altijd wel een stem. Buiten hier, deze plek, buiten binnen.
‘t Diemerbos is de enige uitzondering. Maar dan moet ik wel de vergeten uithoeken & verborgen paadjes nemen.
Men wil immers vaak genoeg weten wat ik doe als er plots een ontmoeting plaatsvindt. ‘t Paar dat me 2 weken geleden aansprak trof me enkele dagen geleden opnieuw.
De insectenmeneer!
2 Minuten dit keer. Niet 5.
Is niet erg. M’n mond staat niet stil tenzij zij aan ‘t woord zijn. Maar ik moet achteraf weer gaan bedenken wat ik allemaal gezegd heb. Wat was 1st & wat volgde daar op? Had ik niet beter…
Te veel vragen over ‘t zelf niet stil zijn.

Daarom muziek, na uren achter elkaar slechts m’n gedachten gehoord te hebben die de computer bestuurden. & Tussendoor, met toestemming mijnerzijds ‘t zachte geruis van regen op blad, dat door de tuindeuren fluisterend binnen kwam.

De speellijst bestaat uit nrs waar ze de menselijke stem vergeten zijn.
Niet omdat ze hem niet bedacht hadden, net zomin dat er onbewust geen behoefte aan was. Nee, stem bleek gewoon niet nodig. Of de zanger was er niet. Was misschien zomaar eens druk bezig met een tamboerijn. Of eventjes plassen.

Er was al te veel. Muziek was al alom. Dat moet niet nog eens aangevuld door menselijke betekenis.

Hier is muziek. Ik noemde ‘t Instru.
Druk maar op ‘t plaatje, dan gaat de lijst vanzelf lopen.

Houden we hier weer ons mond in Zijperspace.