‘s Avonds heb ik er alweer spijt van. Sterker: ‘s middags begon de spijt al. Na voor een 3e keer verkeerd gelopen te zijn. Na 20 km ongetraind met een rugzak te hebben gelopen.

M’n rugzak lijkt nog steeds om m’n lichaam geklemd te zitten. M’n benen zien op tegen de dag van morgen. Wie had dat onganse idee in z’n hoofd gehaald zoveel kms op de zaterdag af te gaan leggen, lijken m’n afzonderlijke lichaamsdelen zich af te vragen.

Ik weet dat ‘t morgen anders is. Na 5 km lopen zal de pijn, de stijve pijn, uit m’n lichaam verdwenen zijn. Dan is de rugzak weer een onderdeel ervan. & Zie ik de zon schijnen, ook al schijnt-ie verborgen slechts door de wolken heen.

& Eigenlijk bof ik nog. Ik slaap vanavond bij Pes. In de woonkamer. Op een volgepompt luchtbed. Geen beperkingen in bewegingsruimte. & Bovendien een kussen (over een paar dagen zal ik zeggen: een échte kussen!) tot m’n beschikking. & Tot 1 uur zijn we aan de praat geweest.

Morgen begint ‘t ware leven in Zijperspace.