‘t Is even nadenken.
Je weet ‘t vanaf ‘t moment dat ‘t wat los voelt.
Maar in die fractie moet je meteen bedenken wat dit voor consequenties heeft.
Niet dat je je meteen beseft (je weet ‘t wel, maar is beseffen al aanwezig?) wat er zich afspeelt, maar ‘t is een soort ingebouwd 1-2-3. ‘t Scenario lijkt al ingebouwd, aanwezig te zijn, als onmiddellijk uit ‘t altijd bij de hand zijnde archief raadpleegbaar.
Waar lezen niet nodig is, denken evenmin.

Dus SPWlatsj.
Dat is al bezig voor ‘t daadwerkelijk plaatsvindt.
De dop is los. ‘t Is al gebeurd.
Nu staan je vingers, een deel van de palm van je hand, met een lege, niets meer omhullende dop.
Je realiseert je dat de dop rood is. Altijd zo geweest, maar ‘t beeld is plots zo scherp. Daar hangend zonder de aanwezigheid van de dop die op weg is richting grond.

& Gister is ook aanwezig, toen je druk bezig was om al improviserend, ‘wie immer’, de voorraad te vergroten van je fav-saus. Eigen fabrikaat: je ziet de lepel nog de mayonaisepot de juiste combi inspecteren op de juiste hoeveelheid omstebeurt sambal, chilli pickle, mayo, drupje water (die laatste in slomo vallend uit de kraan in pot). Lepel tastend naar je mond voor goedkeuring smaakpapilfabriek.

& Je weet onderwijl de impact die de confrontatie van pot (‘met al dat lekkers!’ schiet door je kop) met keukenvloer(bedekking – er nog net achteraan) in te schatten van: nu gedekt staan, want dit heeft gevolgen, waarbij je de gevolgen al beeld hebt laten worden & weet hebt van z’n onomkeerbaarheid: beter denken aan de consequenties op dit laatste moment van vertrek.

1 Sec later klopt de realiteit met ‘t vooropgebouwd concept.
‘t Schijnt rood in fragmentvorm. In traag druipend vormende druppels vet.
Er zit ook vaag vlek in baard, nog niet totaal realiseerbaar.

Shirt uit. Broek uit.
Check in gedachten of andere broek ligt waar die zou kunnen liggen. Welk shirt de volgende geschikte is als substituut. Hoe snel riem los te krijgen om te rijgen tussen de lusjes van vervanging.

Onderbroek.
Blote bast.
Gelukkig zijn de gordijnen dicht.

Reis naar andere kledij.
Hoe je je schoenen hebt uitgetrokken, als je er over na zou denken, er tijd voor had: je weet ‘t al niet meer.

5 Min later sta je al te lachen om de 1e grap. Alles kwijt.
Tijd om ter zake te komen.

1½ Uur later gooi je broek plus shirt in heet bad met ontvlekker.
Je weet niet waar je in de tussentijd bent geweest. Alleen dat wat gebeurt is staat nog voor de geest.

Hoe sterk, wat vanzelf gaat, in Zijperspace.