Waar begint ‘t verleden & waar wordt ‘t verleden heden? Kan ‘t verleden geïllustreerd worden door beelden & geuren? Of zal ‘t in woorden gevangen moeten worden? Waarbij er een selectie gemaakt wordt van de veelheid aan gegevens, zodat ‘t verleden een verhaal wordt, door de toehoorder of de lezer te bevatten. Hoe leg je uit dat een bepaalde omgeving ervoor heeft gezorgd dat er een persoon is ontstaan, net als bijna elk ander mens rechtop lopend, in ‘t bezit van gehoor, gezicht, reuk, spraak, communicatief, op zichzelf, & toch een sociaal wezen?
Waar ontmoet ‘t verleden ‘t heden? & Hoe kan je ervoor zorgen dat ‘t verleden te verhapstukken valt? Hoe wordt ‘t verleden vervormd doordat ‘t verteld wordt? Hoe komt ‘t verleden weer tot leven?
Nou moet men na ‘t lezen van bovenstaande niet meteen gaan denken dat ik een beetje zweverig ben geworden. Dat ik diepfilosofische vraagstukken bij de lezer wil deponeren. & Dat ik bovendien een antwoord op genoemde vragen verwacht. Ik sta nog steeds met beide benen op de grond, geloof niet in reïncarnatie of een leven na de dood (maar laat eenieder vrij zichzelf daarin te vinden), maar ben wel geïnteresseerd in hoe verhalen verhalen worden. & Waarom ze worden verteld zoals ze verteld worden. Hoe ‘t komt dat ieder persoon een eigen stempel op een verhaal kan drukken, een zeer persoonlijke stempel. & Ik vroeg me af of verhalen over ‘t verleden van mensen ook door anderen verteld konden worden. Kunnen ze worden geïllustreerd, in ’t verleden neergezet? Etcetera.
Er zijn nog veel meer kwesties te verzinnen met ‘tgeen ik in m’n hoofd heb. Iets simpels, maar tegelijk misschien wel intrigerend, dacht ik zelf. Iets waarbij ik andere mensen nodig heb, andere mensen die ook schrijven, die iets over hun eigen wereld willen vertellen, dat al doen, maar dat ook ‘ns op een andere manier willen proberen.
Men zou kunnen suggereren dat we reeds de beschikking hebben over een grote groep webloggers die voldoet aan die omschrijving. Tenminste webloggers die zowiezo over hun dagelijks leven schrijven, maar bovendien bereid zijn een kleine uitdaging aan te gaan. & Bij een uitdaging moet men niet meteen denken aan iets groots, gevaarlijks, ondernemends als voor ‘t 1st te gaan bungy-jumpen of al liftend naar Santiago de Compostella te reizen & daar loggend verslag van te doen. Ik wilde ‘t meer persoonlijk houden, iedereen in z’n waarde laten, zonder extreme avonturen. Maar ik zou wel willen dat men op stap gaat in een wereld die niet de wereld is zoals men die elke dag beleeft; nl ‘t verleden van een andere weblogger.
Kortom, ik zit al een tijd de denken om webloggers, 2 aan 2, op pad te sturen om elkaars verleden te beschouwen. In die zin dat men op zoek gaat naar een belangrijke plek voor 1 van de 2. Waarbij eenieder vervolgens op de bijbehorende weblogs (& desnoods een speciaal daarvoor gecreëerde) kan lezen hoe zij ’t ervaren hebben, & ’t de bedoeling is dat de 1 z’n verhaal vertelt over ’t verleden, hoe hij een bepaalde plek ervaren heeft in zijn jeugd; de ander vertelt hoe ’t verleden neergezet kan worden in ’t heden: hoe ervaart hij ’t verhaal van ’t verleden, hoe staat ’t er heden ten dage bij, wat maken de 2 gezamenlijk mee op zoek naar de plek van toen.
Een project dus. Waarbij liefst zoveel mogelijk wegbloggers meedoen. Om ’t verleden neer te zetten in ’t nu, & digitaal, via internet, te bewaren voor later. In stereo, 2 verhalen, 2 delen, elkaars spiegelbeeld van dat wat misschien wel waar is, maar slechts een tekening is van ’t toen, opgeschreven voor de mens van later.
Heeft iemand zin?
Zodat we de geschiedschrijving zelf ter hand kunnen nemen in Zijperspace.
Later: De volgende ochtend word ik wakker & besef ik me dat ik m’n idee waarschijnlijk toch niet weet uit te leggen, ‘t misschien wel belachelijk gevonden wordt & dat ‘t verspilde moeite is. Maar ach, ik heb weer een tekstje geschreven, heb me zinnig bezig gehouden met wat gedachten & ze op papier te zetten; laten we ‘t daar bij laten. Wie weet heeft iemand anders ook nog een moment wat dieper nagedacht. Mooi meegenomen.