tandarts

Oké, ‘t zijn ½-jaarlijkse beslommeringen van triviaal nivo, maar ‘t moet er uit.
Want ik zit nu al meer dan een uur te wachten tot die verdoving uitgewerkt is, zodat ik eindelijk ‘ns kan gaan ontbijten. Ik probeer ‘n bakkie thee te drinken onderwijl, maar ook dat bewerkstelligt een totaal andere sensatie dan ik gewend ben. ‘t Geeft me wel wat te doen: heel voorzichtig aan de linkerkant van m’n mond ‘t vocht naar binnen proberen gieten, op zo’n manier dat ‘t niet de mogelijkheid krijgt aan de verdoofde rechterkant net zo snel weer er uit te lopen.

Ik dacht sympathiek te zijn tegenover m’n tandarts (dat klopt toch wel: een vrouwelijke tandarts heet toch ook gewoon ‘tandarts’, zonder extra ‘e’?) door m’n ontbijt pas na de behandeling te plannen, maar onderweg erheen bedacht ik al dat er wellicht een verdoving zou worden gebruikt. Aan de andere kant: ik was er dermate laat uit, dat een ontbijt er waarschijnlijk toch niet ingezeten had. Met moeite lukte ‘t me nog onderstaand stukje te schrijven, toch heel wat belangrijker dan 2 sneeën brood.

Nu zit ik lichtelijk beurs terug te denken aan wat mevrouw eigenlijk allemaal met me gedaan heeft, tbv ‘t opnieuw vullen van een kies. & Hoe groot de spanning is die zich tijdens dat ½ uurtje liggen in je lichaam wordt opgebouwd. Ik probeerde dat te verminderen door me te bedenken hoe ik over ‘t gebeuren zou kunnen schrijven; niet veel zinnigs ontsproot aan mijn denkraam. Behalve dan misschien dat ‘t me opluchtte de borst van de tandarts niet te hoeven voelen. Daar ga je je zo schuldig over voelen: je bent volkomen machteloos terwijl er gebonkt, geschraapt, geboord & geplamuurd wordt in je mond & plots voel je iets tegen je achterhoofd aanschuren, waarvan je weet dat je in ‘t dagelijks leven er erotische gevoelens van zou kunnen krijgen. In deze situatie voel ik me alleen maar extra ongemakkelijk: ik wil aan ‘t gepruts in m’n mond denken & daar niet in afgeleid worden. Vandaag werd ik dus niet geconfronteerd met dit soort ingewikkelde innerlijke konflikten.

Naar buiten durf ik ook nog niet echt, uit angst dat m’n gezicht helemaal scheef staat. De secretaresse van de tandartspraktijk bezweerde me wel dat er niets aan m’n mond te zien viel, maar toch voelt ‘t nog steeds zo.

Ondertussen heerst er een hongersnood in Zijperspace waar snel iets aan gedaan moet worden.
Wederom een PS: Verschrikkelijk zonde van die kwartels die speciaal voor mijn gerief & ontbijt zijn omgebracht. Ik kon echter niet nog een ½ uur wachten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *