toeschouwers

’t Merkwaardige verschijnsel doet zich voor dat er in gezelschap meer jeuk is dan in eenzaamheid. Zonder ’t woord eenzaamheid een negatieve bijklank te willen geven. Geenszins, ik vermaak me prima in stilte.
’t Zou ook kunnen zijn dat ik zonder toeschouwers me niet bewust ben van m’n eigen gedrag. Ik blijk niet op een podium te staan, dus ontstaat er geen hyperrealiteit. Een realiteit die bevestigd wordt door de blik, die ergens rondzwerft in de kamer waar ik & gezelschap ons bevinden.
Ik wip uit bed, ga rechtop staan & begin met m’n hand over m’n lichaam te wrijven. Nagels van 2 mm. Precies goed. Ik trek ze in zogauw ik over de bobbeltjes van moedervlekken denk te gaan. Ik kan ze meestal niet zien, want de meeste ochtendkriebel heb ik op m’n rug. Bovendien wordt ’t krabben onnadenkend ervaren.
Dan mompel ik dingen, mezelf realiserend dat ik gewoonlijk in de ochtend niets pleeg te zeggen, daaraan herinnerd door de raspende geluiden die m’n keel produceren; dan mompel ik dingen over thee, koffie, suiker, ontbijt, douchen & dat de kamer naar seks ruikt.
Bij dat laatste herinner ik me vroegere toekomstige schoonpapa’s. Die plots de deur openden om dezelfde info in te winnen. Over koffie, thee, suiker, ontbijt.
& Terwijl ik mompel ondernemen m’n vingers hun ontdekkingstocht. Ik trek onderwijl een t-shirt eroverheen, om de kriebel op te warmen. De kachel zo snel mogelijk aan, de deuren dicht; ’t huis moet zo lang mogelijk blijven zoals ’t is, maar dan nog aangenamer, nog meer van mezelf.

Dat alles gebeurt slechts zelden. Geen toeschouwers meestentijds. Minder jeuk, misschien. De enige toeschouwers zijn de buren aan de achterkant. 3 Gezinnen, verschillende etages, achterkant van ’t huis kijkt op mij uit.
Van de week zat ik ongegeneerd in m’n neus te pulken. In de veronderstelling dat ik als altijd alleen was. Geen muziek, geen radio, geen tv, niets aan. Ik las een boek. & Pulkte gedachteloos in m’n neus.
Een ex-vriendin die ’t kon weten vertelde ooit dat ’t in Zwitserland hartstikke normaal was. Midden in de klas kon iemand uit z’n neus eten. Niemand die er iets van zei.
Als je ’t dan doet, doe ’t dan stiekem. Een mens mag met zijn gedrag mijn wereld niet ontsieren. Datzelfde geldt voor mij andersom.
M’n gordijnen staan ’s ochtends ½ open. Of ½ dicht. De manier waarop je dat pleegt te zeggen schijnt iets te zeggen over hoe positief je in ’t leven staat.
In die toestand van ½ gesloten / ½ open gordijnen kan niemand mij zien, behalve de buurvrouw hiernaast die op haar tenen over de schutting wil gluren. Daar zou ze moeite voor moeten doen.
Ik kan naakt door m’n huis lopen. Of in m’n onderbroek. Of met slechts een t-shirt aan. Ik heb ’t zelf voor ’t kiezen. Als ik nog geen beslissing heb genomen over of ik al uitgeslapen ben. Als ik misschien nog terug wil kruipen bedwaarts.
Maar van de week was ik die fase alweer voorbij. Ik had m’n beslissing definitief genomen. Bovendien had ik licht nodig om m’n boek te lezen.
& Waar anders altijd gordijnen hangen, ’t is immers de achterkant voor de families met uitzicht op mij, ’t leven voor hun begint aan de voorkant, stond plots een man. De rug van een man. Geleund tegen ’t raam.
De vinger verdween uit m’n neus. Ik woonde niet meer alleen.

& Vanochtend, ik had de beslissing opnieuw nog niet genomen, liep ik in de keuken rond. Nadenkend over thee, suiker, ontbijt. Verder niks. T-shirt aan, onderbroek ook, vanwege ’t gebrek aan gordijnen daar, & sloffen voor bescherming tegen de koude ondergrond.
Ik dacht letterlijk over een theezakje na. & Over wanneer ’t water zou gaan koken. Ik verlangde daarnaast alweer terug naar ’t warme dekbed, ‘t wentelen in reeds gecreëerde warmte, & trilde bij ’t aanschouwen van rondzwiepende takken in de herfstkleurige tuin.
Ik stond kortom in gedachten. & Dacht nooit te krabben, te kriebelen zonder gezelschap, zonder toeschouwers.
Tot ik m’n hand terugvond bij ’t schrapen over m’n rechterbil. Die toegekeerd stond richting achterburen.
Ik dacht aan de kinderen, & hun kinderkamers aan de achterkant van de huizen hier tegenover me. & Besloot voortaan maar een broek te dragen in de keuken.

& De nagels worden voortaan gemillimeterd in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *