Mijn vader was stierenvechter. Daar was ik zeker van. Waarschijnlijk de enige stierenvechter van Nederland.
Ik wilde dat beroep van m’n vader, of eigenlijk liefhebberij als-ie voor een korte vakantie met m’n moeder naar Spanje was, nog noemen toen de meester vroeg wat voor beroepen de vaders allemaal uitoefenden.
Meester Rieswijk. Hij was vooral geïnteresseerd in speciale beroepen. Omdat zijn vader een speciaal beroep had. De enige schoenmaker van Den Helder die schoenen voor uitzonderlijke gevallen kon maken. De enige schoenmaker die schoenen voor m’n Opa’s rechtervoet kon maken.
Dus je moest wel met iets uitzonderlijks komen, wilde meester Rieswijk extra aandacht aan je besteden terwijl-ie een rondje langs de leerlingen deed. Een moeder (een moeder!) die verkeersleider bij ’t vliegveld was. Of een vader die op 60-jarige leeftijd nog altijd vuilophaler was. Of een vader die directeur van een huishoudschool was.
Dat laatste kon de interesse van de meester voor mijn vader niet opwekken. Terwijl er toch maar 1 directeur van een huishoudschool in Den Helder was. Die ander was een vrouw: een directrice. Ik was de enige met een vader die directeur was van een huishoudschool & Meester Rieswijk liet ’t koud. Alsof schoenmaker van m’n Opa zo apart was, ook al had m’n Opa dan een hele dikke voet.
Meester Rieswijk ging meteen door naar de vader van Dimitri. Marconist bij de marine. Ook niet bijzonder, ’t meisje ernaast.

Ik zei tegen Dimitri: ‘& Tijdens vakanties is m’n vader stierenvechter.’
‘Dat kan helemaal niet.’
‘Jawel.’
‘Niet.’
‘Jawel.’
‘Er zijn alleen maar stierenvechters in Spanje.’
‘Mijn vader gaat naar Spanje op vakantie.’
‘Dan is-ie nog geen stierenvechter.’
‘Jawel.’
‘Niet.’
‘Mijn vader wel.’
‘Ik geloof er niks van.’
‘Dan moet je die poster bij mij thuis maar ‘ns komen kijken. M’n vader zegt ’t zelf. Hij had ’t nog maar net overleefd. M’n moeder durfde niet te kijken.’
Ik kon niet anders dan ’t een beetje aandikken. Anders zou Dimitri nooit komen kijken of ik gelijk had.

De poster hing aan de binnenkant van de deur naar de donkere kamer. 1st Had-ie op de overloop gehangen, maar daar had m’n moeder op gegeven moment genoeg van. Nu moesten we 2 trappen op om de poster te kunnen aanschouwen. 1st Sleutel vragen, want je mocht niet zomaar de donkere kamer in.
‘Ik moet laten zien dat Pappa stierenvechter is geweest,’ verklaarde ik m’n vraag aan m’n moeder.
‘Wanneer?’ vroeg m’n moeder.
‘Toen jullie in Spanje waren.’
‘Oja, ik durfde toen niet te kijken.’
Zie je wel, Dimitri, dacht ik, m’n moeder zegt ’t toch ook. Ze heeft ’t dan misschien niet gezien, maar ze was er wel bij.
M’n moeder lachte & haalde de sleutel van de kast. Wij konden er zelf ook wel bij, maar dan moesten we er een stoel bij slepen, van de stoel op ’t randje van de kast overstappen & 1 van de broers moest tegen de kast aanleunen om ‘m niet om te laten vallen. Dat was nl al eens eerder bijna gebeurd. Daarom konden we zoiets beter doen als Pa & Ma de deur uit waren.

Ik deed de deur van de donkere kamer open, waar normaal alleen Theo & Pa mochten komen. Wij zouden er toch maar een puinhoop van maken.
‘Kijk,’ zei ik, terwijl ik ’t licht op de overloop aanknipte, ‘hier staat ‘t.’
Aan de deur hing de poster van de stierenvechter. Met een stier. & Een rode doek. Ik kon m’n vader niet in de stierenvechter herkennen, maar Pa had verteld dat ’t te snel ging voor de tekenaar om hem precies na te kunnen schetsen. Maar ’t grote bewijs was toch wel dat er in grote letters ‘NICOLAAS JOHANNES ZIJP’ stond. Onderaan. De hoofdattractie. In Madrid.
‘Zie je wel,’ zei ik.
‘Zo’n poster heeft mijn oom ook,’ zei Dimitri.
‘Was die dan ook tijdens de herfstvakantie in Spanje? Dan heeft jouw oom ook mijn vader gezien.’
Mijn stem klonk tevreden.
‘Maar daar staat de naam van m’n oom op.’
‘Dat kan niet.’
‘Jawel.’
‘Niet.’
‘Jawel.’

Mijn vader was de enige stierenvechter van Zijperspace.