Dit was nog t gelukzalige moment. Ik leerde mn jongere broertje iets.
Hij moest omhoog klimmen, zonder bang te zijn, & dan naar beneden springen.
Ik had t m al een paar keer voorgedaan.
Carel had zich er graag mee bemoeid. We wilden altijd van alles duidelijk maken aan Quint. 2 Jaar jonger dan ik, 3 jaar verschil met Carel.
Carel was ouder, wist altijd alles beter, eerder ook. Waardoor mn ambitie Quint nu wat wijs te maken nog groter was.
We hadden daarvoor al ruzie gemaakt over de step. Wie mocht de step? & Carel had gewonnen.
Toch was-ie jaloers. Je jongste broertje iets leren was vele malen interessanter dan op & neer met de step in onze niet al te grote tuin.
Je kon naar t hek. Je kon naar de keukendeur. Maar dan had je alles wel gehad. Op t gras steppen bekoorde niet. Dus slechts dat 3 tegels brede pad bleef over.
Een kind heeft veel fantasie nodig om daar wat uit te halen, denk ik nu. Blijkbaar hadden we dat, want elke dag was er weer de ruzie over wie de step als 1e mocht.
Niet door t hek, waarschuwde Ma van tevoren.
Daar stond een straf op. Waarschijnlijk dat we dan bij de arm weer naar binnen gesleurd werden. Dat kon mn moeder goed. In de bovenarm, in een greep waar je je niet uitwurmen kon. & Met je ene voet kon je nog maar net de grond aanraken als je op die manier meegetrokken werd.
Nee, op de step in de achtertuin was als de ijsbeer in Artis. Met dan nog vaak 4 broers om je heen.
t Was in de tijd dat Marc er nog niet was.
Quint moest dus omhoog. Treetje voor treetje.
Ik legde t m uit. Voetje omhoog, voetje neerzetten, kijken waar je staat, ik heb je vast.
Je kan me ook zn been zien vasthouden. Dat vond ik blijkbaar geruststellend voor m. Of misschien wel veilig. Als ik m vast hield, maakte niet uit waar, dan kon er niets gebeuren.
& Carel scheurde door. Pad op, pad af.
Waarschijnlijk maakte hij Vroem-vroem-geluiden. Zo hard dat Quint me af & toe niet horen kon.
Soms verongelukte hij ook. Dan sloeg zn stuur dubbel, liet-ie de step vallen & kukelde hij er achteraan. Altijd in t gras. Dat viel nou 1maal zachter, voor een verongelukte coureur.
Ik wilde me er niets van aantrekken. Carel zn capriolen. Ik was nu bezig met iets serieus. Quint moest dit toch ns leren. We konden immers allemaal t trapje op klimmen. t Werd tijd dat de jongste in huis dat ook ns deed. & Dan liefst met springen dus.
Nee, niet vanaf de bovenkant, van helemaal bovenop naar beneden. Hoewel hij dan op t gras terecht zou komen. Lekker zacht, wisten we. Carel verongelukte er ook regelmatig & stond elke keer toch gezond weer op.
Nee, dat trappetje was al met al toch meer dan de lengte van mn op dat moment jongste broertje. Met zn nog dikke beentjes kon je m beter niet die afstand richting aarde laten vallen.
Om eerlijk te zijn durfde ik t zelf ook nog niet zo goed.
Hier was dus alles nog in orde. Pa nam een foto van zn vrolijk spelende & onderwijzende kroost.
Ze aarden al naar vader, die ook in t onderwijsvak zat.
Snel t fototoestel gepakt, dat altijd ergens in de buurt lag: niets mocht vergeten bewaard te worden voor t nageslacht. & Klik. We hadden weer een foto waar we bij latere familiebijeenkomsten hartelijk om lachen konden.
Pa keerde zich om. Liep door de keuken naar de kamer om t toestel weer weg te leggen.
& Carel verongelukte opnieuw.
Ditmaal stierf-ie 1st. & Vervolgens vloog de step uit zn handen.
Hahahahaha, zouden we op een andere dag gedaan hebben. Wat een leuke vondst, 1st doodgaan & dan pas de step zelf naar de vernieling sturen.
Maar vandaag geen hahahahaha.
Want terwijl Carel lag te sterven op de zachte grasmat, schoot de step door richting t trappetje. Waar ik nog druk bezig was mn jonger broertje de les trappenlopen te geven.
& Omdat ik Quint heel handig vast had bij zn been, vloog deze door de botsing van step met trap heel gemakkelijk eroverheen.
Als ik m bij zn hand had vastgehouden, zeiden mn ouders later verwijtend, had-ie zn evenwicht kunnen bewaren.
Quint huilen. Ik huilen. & Carel lag te kijken waar dat gekrijs nou toch goed voor was.
Er zijn plaatjes die pas veel later praten in Zijperspace.