Ik begin ‘t reizen in de trein steeds meer te waarderen. Alsof ik me in de trein meer thuis ga voelen. Als ik in de trein zit, kan ik eindelijk ontspannen genieten. Of de tijd nemen m’n huidige toestand op m’n gemak te overzien. Ik draag geen verantwoordelijkheid over ‘t welslagen van de tocht. Daarvoor heeft de NS voorin een machinist geplaatst. In volle vertrouwen wacht ik op ‘t welslagen van z’n missie.
Ik heb gedurende de trip geen verplichtingen, slechts ‘t ondernemen van de reis is een verplichting, want ‘t einddoel wacht. Aangezien de reis toch al bezig is, hoef ik me daar in ieder geval niet druk over te maken. Pas als-ie afgelopen is & ‘t doel bereikt.

Ik sluit me af van m’n medepassagiers. Slechts m’n ogen zijn op de hoogte van hun aanwezigheid. Ik ben nl 1 van die aso’s die z’n disc-man voluit aan heeft staan, zodat alleen de kondukteur ‘t lef heeft mij uit m’n zelfverkozen isolatie te halen. Aangezien die tegenwoordig niet meer langskomt, leef ik gedurende de tocht een geïsoleerd bestaan. Precies wat ‘t zo aangenaam maakt.

In die hoedanigheid probeer ik bijv aantekeningen te maken, zoals ook dit in 1e instantie onderweg is opgeschreven. Of ik heb eindelijk de tijd hele happen van een boek tot me te nemen.

(Vroeger zag ik mij gedurende de reis Den Helder-Amsterdam gedwongen zweedse woordjes in m’n hoofd te stampen; de trein was de enige plek waar dit voor mij mogelijk was: ‘t continue gedram van de rails zetten me aan tot een monotonie die me ontvankelijk maakten voor ‘t tot me nemen van monotone stof)

& Ondertussen laat ik me makkelijk afleiden door de voorbijschuivende beelden. Genoegzaam laat ik dat mezelf toe, want ‘t zet me aan tot gemijmer, gestaar & uiteindelijk vergetelheid. Want de rest bestaat niet meer. Slechts ik, m’n boek, m’n muziek & alles wat aan mij voorbij gaat.

‘t Lijkt wel ‘t echte leven in Zijperspace.