De stempel op de envelop geeft de datum 20 mei 1952 aan, bovenaan de brief heeft m’n vader nog even ‘P. Saïd Maandag’ toegevoegd.
De boot zal nog diezelfde dag de reis richting Australië voortzetten, maar voordat ‘t zover is heeft m’n vader nog een dienst aan ‘t B-dek.
Dus schrijft hij nu aan m’n moeder, want nog net een beetje tijd daarvoor.

Hij heeft de 2 brieven van Annie, m’n moeder, ontvangen. Plus een brief van ‘thuis’.

Zie je wel dat je schrijven kan.

Schrijft m’n Pa.
Waardoor ik teruggetrokken word naar haar schemerende onzekerheden. Er waren diverse, maar ik herinner me vooral die van ‘t schrijven. Haar loopbaan van huishoudschool, naaister, moeder & huisvrouw, moet haar dwars gezeten hebben.
Niet dat ze er onder leed, maar ze liep er ook niet mee te koop. & Op 17-jarige leeftijd moet ze met haar opleiding al geen hoge dunk van bepaalde aspecten van haar capaciteiten hebben gehad, vermoed ik, bij gebrek aan onderwijs.
Haar 5 broers mochten studeren. Pas de jongste van haar 5 zussen mocht iets meer doen dan de huishoudschool. Die kon typen uiteindelijk.

Jaren later plakte & schreef ze enkele vakantiealbums vol. Waar we zoal geweest waren & hoe hoog de rekening was voor ‘t boerbuffet op onze vaste plek in Zwitserland.

Buiten die ene zin reageert m’n vader niet op de inhoud van de 2 brieven van m’n moeder. Hoewel hij aan ‘t eind toch even opmerkt dat hij liever niet heeft dat ze de brieven aan anderen voorleest.

Zo een enkele brief wel, maar intieme brieven niet.

Ik zal wel een bril van bijna 70 jaar later op hebben, maar buiten zijn verlangen op ‘t bankje bij ‘t Carillon te zitten, heb ik nog niet iets gelezen wat ik niet met anderen had durven delen als ik ‘t geschreven had.

Of nee, dat bankje zou ik ook delen. Dat had de hele wereld mogen weten.

Bij die gratie bestaat Zijperspace tenslotte.