Ik heb m’n werkgever bedankt.
Dat bedanken duurde niet te lang, want ik vind dat bepaalde dingen vanzelfsprekend moeten zijn. 1 Van die vanzelfsprekendheden is dat m’n werkgever me goed dient te belonen voor ‘t harde werk dat ik lever. Ik & natuurlijk ook m’n collega’s. Hij vaart wel bij z’n goede beloning richting ons, want wij zeuren dan niet. Voor een tijdje, bedoel ik dan. Nee, voor de verandering zijn we op dat soort momenten zelfs redelijk tevreden.

Ik deed ‘t aldus:
‘Hé, Kaspar!’
Ik leunde onderwijl schuin voorover, raakte ‘m aan bij z’n elleboog, dat maakt ‘t xtra spannend, & zei: ‘Bedankt.’
& Ik meen te geloven dat wat ik zei ook oprecht was.

Daar moet-ie ‘t dan maar weer een ½ jaar mee doen. Buiten de kerstbonificatie krijgen we nl niets tussentijds. Ik geloof ook dat-ie best tevreden is met zo’n reaktie. Ik heb ‘m tot nu toe nog niet horen klagen. Ook niet over ‘t dankgedrag van m’n collega’s.
Vandaag keek-ie bijv schaapachtig voor zich uit, tijdens m’n dankwoord, waarbij ik vaag een glimlach op z’n gezicht kon zien doorschijnen. ‘t Is een beste vent, die werkgever van me, dacht ik bij ‘t zien van die onzichtbare grijns.

‘t Betekent wel dat ik weer veel te veel geld heb. De magnetron zal er toch aan moeten geloven. Onzinnige aankopen helpen niet meer. Zelfs de draadloze telefoon hoeft niet te vrezen, in al z’n overbodige luxe. Die koop ik er gewoon tegelijkertijd erbij.
Ik moet alleen zien te voorkomen dat ik de breedbeeldtv’s passeer. Die zijn funest. Ze zouden kunnen veroorzaken dat ik geen vakantie meer wil. Nou, die sirenen van ‘t breedbeeld kunnen dat wel vergeten. Ik bind me gewoon vast aan m’n missie voor de magnetron. & Laat dan kort ‘t touw vieren voor de aankoop van de telefoon.

Daarna zijn we weer volledig bereikbaar in Zijperspace.