Ergens onderweg moet ’t zijn blijven haken, is m’n aandacht verloren gegaan. Ik ging een andere kant op dan de tuin. ’t Zou ook kunnen dat ik ’t niet meer wilde zien, niet meer kon zien, wat er gebeurde. De aandacht voor ’t detail verdween. Alles was inmiddels zó groot geworden dat de kleintjes slechts over ’t hoofd gezien konden worden. Met een kapmes zou ik ten strijde moeten trekken om achteraan de tuin te kunnen geraken. Dat was net ’t moment dat ik mank liep. ’t Moment ook dat de hitte & lusteloosheid op hun hoogtepunt waren gekomen.
Van de week kreeg ik enkele foto’s van hoe m’n tuin er in april uit had gezien. Ik met blote bast op de vuilnisbak, de 1e mooie dagen, op de achtergrond ’t jonge groen. Hier & daar al een bloem. Vooral wilde hyacint. Een enkele struik was manshoog, de rest kwam niet verder dan m’n knieën. Alles was nog overzichtelijk, er was nog duidelijk te onderscheiden van wat waar op zou komen. Er konden nog correcties plaatsvinden, woekeringen verwijderd, zonder dat ’t z’n rommelige karakter zou verliezen.
Nu heb ik de controle verloren. Vakantie heeft er tussen gezeten. & Hitte. Vooral hitte. Die me binnen deed zitten. Geen aandacht voor alles wat de hitte wel doorstond. Liever zat ik met m’n poot omhoog een boek te lezen. Druipend van ’t zweet. Maar in ieder geval minder zweet dan dat ik me de tuin in zou begeven. Minder pijn ook.
Een stuk verwijderd onkruid, om ’t zo maar te noemen, hangt verloren over een evengoed stug door bloeiende teunisbloem. Die blijft nog wel een tijdje eigenwijs. Lang geleden had ik ’t onkruid uit de grond getrokken, maar niet ver genoeg weggeworpen. ’t Kwam op een stengel terecht. & Heeft zich niks aangetrokken van de wind. Hoewel die ook spaarzaam was.
De stappen van de bouwvakkers zijn weggewist. Door hondsdraf, munt & vrouwenmantel. Op ongeïnteresseerde wijze. Alsof ’t niet anders kon.
& Er bloeien iets verderop hoge planten waarvan ik de naam niet weet. De 2 delen Flora die ik van m’n vader heb geleend, die ik wilde gebruiken om de vermiste namen in op te zoeken, staan reeds enkele maanden onaangeroerd tegen de boekenkast aangeleund.
Alles lijkt in verval. Mijn inspanningen in ieder geval.
M’n tuin neemt wraak. De passiebloem kruipt langzaam m’n huis op. ’t Is al voorbij de veranda. ’t Groeit, ondersteuning voor z’n expansie zoekend, via ’t ongebruikt tuingereedschap & enkele verloren stokken omhoog, tegen de witte wand op. ’t Plakt, ’t lijkt zichzelf vast te zuigen aan de witte muur. De druif van de buren, die reeds maanden m’n buren niet meer zijn, kruipt op zijn beurt via ’t balkon van m’n bovenbuurvrouw richting waslijn. De winde komt achter de golfplaten wandbescherming van de buren mijn kant opgekropen. & Een onbekende variant op dit kruipende gezelschap woekert zich richting mijn tuindeuren. ’t Begint al richting m’n ramen te steigeren.
Ik neem er genoegen mee. ’t Voelt als een terechte annexatie. ’t Doet me nog een beetje deugd: een laatste baldadige stuiptrekking. Omdat ‘t wil tonen dat ’t niets aan kracht heeft ingeboet.
Ik heb nog een poging gewaagd ’t koninginnekruid te beteugelen, gelijk met een agressief prikkende distel. Achterin de tuin. Maar na mijn actie had ik moeite terug te keren. In ieder geval met de gevelde stengels in mijn hand. Ik heb ze laten liggen. Voor ’t volgende seizoen. Voor de bemesting van ’t volgende seizoen.
Tot overmaat van ramp beginnen de potplanten ook aan hun terugtocht. Slechts een enkele knop lijkt nog te willen, straks. Maar ’t zijn vooral hangende kopjes & vergeelde blaadjes. De zonnehoed kleurt al treurig bruin. Degene die ik ondanks alles toch aandacht heb gegeven. Gedurende de hitte elke avond water.
Ik hou niet van de afloop van de zomer, denk ik, kijkend naar de foto’s genomen in april. Ik hou van de opbouw. Hoe ’t groot word. Niet de langzame stilstand, niet de vooraankondiging van de afloop. Die van achter je rug plots invalt. Als je even niet oplet. Dan liever ’t definitieve van de herfst. Dan weet je dat ’t afgelopen is.

Liever staan we een stukje tijd over in Zijperspace om ’t volgend jaar weer te proberen.