‘Vind je d’r nou van?’
‘Tsja…’
‘Dat klinkt als een zucht.’
‘Ik weet niet of ik dat zo bedoeld heb.’
‘Je denkt.’
‘Ja, ik weet ‘t nog niet. ‘t Is eigenlijk dat ik ‘m voor ‘t 1st zie.’
‘Maar hij rijdt al een tijdje rond.’
‘Ik heb er gewoon een tijd niet meer op gelet. Die foto’s waren genomen. De tijd stilgezet. De verhalen op.’
‘Terwijl je toen niet te stoppen was.’
‘Ja, ‘t was leuk om met iets schijnbaar onzinnigs bezig te zijn, maar daar iets meer van te maken dan ‘t onzinnige zelf.’
‘Nou, je kon behoorlijk flauw zijn.’
‘Ja, maar dat was vooral om ‘t een beeld te geven. Om van de mensen, de eigenaars, een beeld te scheppen, zonder ze te zien.’
‘Je zag ze toch wel eens voorbij rijden?’
‘Ja, dat is waar. Dat vormde ook wel eens ‘t begin van een verhaaltje. Werd ‘t vooroordeel over de bezitter sterk uitvergroot & fantaseerde ik een omhulsel van een levensloop eromheen.’
‘Maar vind je d’r nou van?’
‘Hij glanst meer.’
‘Hij is nog niet oud.’
‘Toen de oude nieuw op straat kwamen hadden ze een andere glans. Meer mat.’
‘Ja, je schreef dat er daardoor energie bespaard kon worden. Dat ‘t beter zou werken dan zwart of wit.’
‘Allemaal verzonnen.’
‘Ik dacht dat je niet zo fantasievol was.’
‘Dacht ik ook niet. Maar dan had ik een beeld te pakken van hoe die eigenaars van die wagentjes er uit zagen, of de directeur van de fabriek & dan was ‘t verhaal al geschreven. Alsof ‘t echt gebeurd was.’
‘Nou, wat vind je d’r van?’
‘Ik denk dat andere mensen er in rijden. Niet meer zo dik, niet meer met olifantitis, niet meer met een sigaret schuin in de mond.’
‘Zo keek je er naar?’
‘Nee, zo zag ik ze voor me. Ik heb ze in werkelijkheid nooit goed bekeken. Je ziet toch slechts de bovenkant van ‘t lichaam boven ‘t stuur uitsteken. & In zo’n krap wagentje ga je niet daadwerkelijk roken. Je verstikt jezelf, zelfs met die kleine raampjes open.’
‘Dus dat is alles?’
‘Ja, die oude gebruikers bestaan niet meer. Kijk nou in welke buurt deze staat.’

Niet in Zijperspace in elk geval.