vloer

Alsof ik een gouden sieraad uit m’n handen heb laten vallen, zo kruip ik plots tastend over de vloerbedekking. Ik leg m’n hoofd plat op de grond, om elke oneffenheid tegen de horizon van de muur in de verte te kunnen waarnemen. Ik wrijf m’n beide handen in cirkelvormige bewegingen wijder & wijder uit ‘t midden vliedend om enige stekeligheid met m’n tere gevoelige huid te kunnen voelen. Ik heb m’n nagel laten vallen bij ‘t afknippen.

Hoelang is ‘t geleden dat ik de vloerbedekking op een dergelijke wijze bestudeerde, maar ‘t nogeneens vreemd vond? Jaren geleden bracht ik ‘t grootste gedeelte van de tijd door op de grond, rondscheurend met m’n auto’s, aanvallend met m’n legers, of verwoestende manoeuvres makend met de playmobieltjes van m’n broertje. & Als je je overbuurman, je broertje, je grootste vijand, moest bespieden, legde je je hoofd op de vloer neer. Om te kijken wat ‘t zicht was dat jouw mannetje had op de burcht van de tegenpartij.

Nu schoot ‘t me te binnen dat de vloerbedekking er alweer 2½ jaar ligt. Dat ik me al die tijd op sokken voortbeweeg, soms ook wel op schoenen, maar dat liefst niet te lang, op die ondergrond.
Dat ‘t daardoor slijtage ondervindt & platter wordt. ‘t Gaat niet snel, met die sokken, maar ‘t valt toch waar te nemen. De plek waar ik achter de comp zit, moet ik maar niet beschouwen, want daar was ‘t na een ½ jaar al grootdeels een mm ingezakt.
Dat ‘t vlekken vertoont. Kijk: daar ligt de witte vlek van de tandpasta, vlak voor m’n vakantie uit m’n mond gevallen. Onbewust zoek ik ook nog ff naar de plekken waar ik door onhandige bewegingen bier heb gemorst. Die vallen echter niet waar te nemen, hooguit te ruiken.

Hé, dit mag dan geen 1e kwaliteits-tapijt zijn. ‘t Is niet stevig, onslijtbaar, onverwoestbaar & makkelijk uitwasbaar. Maar dit is toevallig wel dat stukje ondergrond dat ik toendertijd, met ‘t laatste beetje spaargeld dat ik nog dacht over te hebben, heb laten leggen. Absoluut niet in de kleur die ik mezelf wenste, maar wel er ‘t dichtst bij in de buurt komend. Dit is wel ‘t symbool van ‘t net niet kunnen bereiken van ‘t volmaakte onderkomen, met de bijna, net niet, juiste zachtheid onder m’n voeten. ‘t Perfekte paradijs met al z’n onvolkomendheden.

Daar lig ik met m’n wang tegen die onvolkomendheid. ‘t Schuurt eigenlijk een beetje; ik kan me beter niet bewegen, want dan hoef ik me morgen net zo goed niet te scheren.
‘t Is evengoed wel zo dat niemand anders ooit op dezelfde manier op dezelfde plek met z’n wang heeft gelegen. Daar ben ik bijna zeker van. & ‘t Is toevallig wel zo dat ik me er al 955 dagen op voortbeweeg, of stilsta, of zit, of andersoortige dingen die me niet zo snel te binnen schieten.

‘t Was een sensatie als er op een gegeven moment een nieuwe vloerbedekking in ‘t ouderlijk huis kwam. Maar ik geloof alleen niet dat ‘t vaak gebeurde. Waarschijnlijk alleen als we verhuisden. Ik herinner me vooral ‘t rode pluizige tapijt, waarover ‘t moeilijk scheuren was met de matchbox-autootjes.
& We raakten daar ook wel ‘ns spullen in kwijt. Weet alleen niet meer wat. Kleine objekten, dat is zeker, want daar heb ik de truuk van met de platte hand over de vloer aaien aan overgehouden. Elk obstakel voelde je vanzelf.

Vandaag werkte die truuk alleen niet. ‘t Objekt was niet te vinden.
Daarnet schoot de nagel echter met z’n scherpe punt op een onoplettend moment omhoog m’n sok in & werd ik gedwongen hinkend m’n weg richting keuken te vervolgen.

We zouden ‘t pad waarover we lopen in Zijperspace beter moeten onderhouden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *