”t Is geen mooie foto,’ zei ze.
’Ja, dat kan ik zelf ook wel zien.’
Misnoegd nam ik een slok bier.
‘Hij is bewogen.’
‘& Hij is onscherp,’ vulde ik maar snel aan.
Als ze me dan toch recht in de bek aan ‘t slaan waren, kon ik beter zelf de slagen toebrengen. Ooit wel eens geprobeerd jezelf pijn te doen? Anderen zijn er over ’t algemeen beter in.
Neem m’n moeder. Die pakte haar zakdoek uit haar decolleté, spuugde er op & begon m’n oren ermee schoon te wassen. Ruw. Hardhandig. M’n oren gloeiden 2 uur later nog.
Ik droeg een muts naar school op dat soort dagen. Ver over m’n oren getrokken. Vlak voor de les begon, ging-ie pas af.
Terwijl als ik ‘t zelf deed, voor de spiegel in de badkamer, er nooit wat aan de hand was. Geen centje pijn.
Nadeel was dat ik ‘t naar m’n moeders zin nooit grondig genoeg deed. Maar haar verrassingsaanval was daarmee wel een paar dagen uitgesteld.
‘Lelijkheid kan ook mooi zijn,’ probeerde ik.
’Als lelijkheid iets te vertellen heeft wel, ja.’
Sommige mensen begrijpen niet dat ze gewoon moeten zeggen dat iets GOED is, hoofdletters-GOED, & dat ze me slechts hoeven te vertellen dat ik vooral door moet gaan.
‘Lelijkheid heeft altijd iets te vertellen.’
Dan maar de theorie aanpassen aan de omstandigheid. Een kunstenaar dient te reageren naar de omstandigheden die zich voordoen. Opportunisme schept kunst. Zonder opportunisme geen bewegingsvrijheid, geen uitingen. Monddood.
‘Lelijkheid heeft meer te vertellen dan schoonheid.’
Ik wist niet waar ik ’t vandaan haalde. Ik was in ieder geval scherp. Zo vaag als de foto was, zo helder scheen mijn hoofd.
’Dan kan je misschien die foto wel plaatsen,’ gaf ze eindelijk toe, ‘maar dan moet je er wel wat bij vertellen.’
‘Iets moet zichzelf vertellen,’ reageerde ik.
Hier had ik mn mond kunnen houden, dacht ik tegelijkertijd.
Je hoort niets, maar ‘t is zelden stil in Zijperspace.