Ik ga proberen weg te gaan. In ieder geval 1 dag plots de deur uit te zijn. Weg van huis, weg uit Amsterdam.
2 Dagen vrijheid overvallen me een beetje. Ieder ander is gewend een weekend te hebben, die over ’t algemeen bestaat uit 2 vrije dagen achter elkaar. Zoiets gebeurt mij slechts zelden.
& Als ’t me gebeurt, heb ik de tijd al lang van te voren bestemd. Ik weet dan wat ik ga doen. Nu moet ik plots bedenken wat ik ermee wil; pas afgelopen donderdag werd dat me duidelijk.
Ik weet in ieder geval dat ik mezelf niet wil isoleren in weer dezelfde ruimte. Die smalle ruimte die steeds smaller wordt naarmate ik meer vrije uren heb, op ’t moment dat ik er niet aan gewend ben.
Ik moet ervaren dat ik vrij heb. 2 Dagen achter elkaar.
Er is echter de angst dat ik morgenvroeg de stap niet aandurf. De ontwaking niet over me heen wil laten komen, ’s ochtends in bed, zodat ik vroeg de deur uit kan. Om ’t weekend inderdaad ook ’t weekend te laten zijn. Daar moet ik nl vroeg in de morgen mee beginnen, anders vliedt ’t weekend van mij weg.
’t Begint nu al, die angst voor ’t durven. ’t Kost me al moeite ’t boekje tevoorschijn te halen met de beschrijving van ’t wandelpad. Een pad waar ik m’n tijd, m’n energie op kan botvieren.
Tuurlijk ben ik niet bang voor regen, voor gemiste paden, leegtes in landschap, zwijgende bomen, rillende bladeren. ’t Enige waar ik bang voor ben is de stap te maken.
Die grote stap weg uit Zijperspace.
Update: ik ben uiteindelijk een wandeling wezen maken ‘volgens ’t boekje’, waar ik ’t eerder over had. Slechts 1 dag; nu nog op naar de volgende.