‘t Weekend is geen succes. In ieder geval niet tot op dit moment. ‘t Ritme klopt niet. Ik ben wakker als ik hoor te slapen, & ik slaap als ik wakker hoor te zijn. Nachtmerries & dorst zorgen voor ‘t omkeren van de tijd. & Anders keert een bepaalde hoeveelheid geruststellende drank de boel wel om. Vanaf ‘t begin van de avond is er een xtra faktor bijgekomen: maagkramp. Sambal, eigenlijk.

Vanochtend bedacht ik me opeens dat ik al volwassen was toen m’n jongste collega geboren werd. Ik lag nog maar 3 uur in bed. Ik zou slaapdronken moeten zijn, ging er door m’n hoofd, & me met niets anders dan slaap moeten bezighouden. Ik zou me zeker niet druk moeten maken over dit soort zaken.
Maar ‘t hek was van de dam. De gedachtenstroom was al op gang gekomen. De sluizen geopend. M’n gedachten lieten terugkeer naar kalmer water niet meer toe.

Spookbeelden gingen er door m’n hoofd. Van hoe ‘t vroeger was. Flarden. Toen ik dezelfde dingen deed als m’n collega. Ik zag mezelf pogingen ondernemen een skateboard te besturen, mezelf voort te bewegen op ‘t plankje met wielen. & Tegelijkertijd zag ik mezelf zo oud zijn als m’n vader nu.

De slaap die ik vannacht tekort gekomen ben, heb ik vanavond ingehaald. Ik heb ‘t niet tegen kunnen houden. Opeens werd ik wakker. Tegen ‘t eind van de avond aan. Ik wist me niet eens te herinneren dat ik was gaan liggen.

Momenteel word ik wakker gehouden door de turkse pizza. Elke 15 minuten dwingen de krampen me de wc te bezoeken. & Ik weet inmiddels weer hoe hete sambal voelt. Slechte sambal vooral.

Ik sukkelde vanochtend af & toe in. Speciaal daarvoor had ik de radio aangezet. Monotone muziek afgewisseld door een blèrende dj gaf me de gelegenheid afwisselend kalm weg te dutten & obstinaat wakker te zijn.
Maar vaker nog werd ik strakgetrokken door de gedachte dat ik ooit zou sterven. Als m’n jongste collega die leeftijd had, dacht ik, dan zou ik datzelfde aantal jaren ouder misschien wel dood zijn. Of anders zou ik tegen die tijd zijn vergeten wat ik nu allemaal denk. 20 Jaar verder & dood zou niet meer dan een normaal verschijnsel zijn. Ik was zeker al op de helft van m’n leven. Of er overheen.
Rillingen liepen over m’n rug. Ik moest ergens anders over nadenken. Liever helemaal niet.
Dus wenste ik mezelf dood, dacht ik automatisch verder.

Dat houdt je wakend. Anders verkrampingen in je darmen wel. Ik voel momenteel ‘t hete vocht langs de wanden ervan kruipen. Elke slok die ik neem aktiveert een kramp. Waardoor ik gedwongen word de wc in rap tempo te bezoeken.
Amper m’n ogen open houdend lees ik verder. M’n boek ligt open voor me op de wasmand. Voorovergebogen hang ik boven de plee.

Ik wacht tot de slaap de overhand krijgt in Zijperspace.