Ik begin me steeds vaker af te vragen wat voor zin ’t eigenlijk heeft. Vooral als ik m’n vader zie die steeds minder vaak op zoek lijkt naar door hem vermiste woorden, maar ’t steeds vaker gewoon helemaal niet meer weet, alles kwijt is. Als ik m’n vader zie die grote gaten in z’n geschiedenis heeft zitten. Misschien is er wel meer gat dan dat er opvulsel van herinnering zit, durf ik af & toe te denken.
Als-ie ’t maar naar z’n zin heeft, hoor ik mensen zeggen, als ze ‘t over m’n vader hebben; ’t is belangrijk dat hij zich nog vermaakt. Maar in hoeverre blijft vermaak prettig als je ’t moment waarop ’t plaatsvindt ’t moment daarop alweer vergeten bent?

‘Kan jij je nou nog herinneren hoe ’t was toen Frank uiteindelijk optrad, afgelopen vrijdag?’ vroeg ik Fret.
‘Hm, nee. Toen hadden we al zolang zitten wachten & zoveel gedronken dat ’t eigenlijk langs me heen ging.’
Ik had ’t gevoel dat ’t achteraf allemaal gecomprimeerd was. Een optreden van minstens 15 minuten is bij elkaar gevoegd tot slechts enkele plaatjes die ik nu slechts met moeite bij mezelf kan oproepen.
Een band die speelde. Vriendinnen die ze aanmoedigden. Fret & ik die de jassen aantrokken & ’t schip verlieten.
Niet meer.
Voor die beelden had ik zo m’n best gedaan. Ik weet dat ik over een maand nog meer m’n best moet doen om me stante pede te herinneren dat ik op een bepaalde avond bij die gelegenheid aanwezig was. Over een jaar is misschien een enkel plaatje nog in m’n geheugen aanwijsbaar aanwezig.

& Dan: als ik op vakantie ben & landschappen zie, uitzichten ervaar, bestaan die ervaringen nog zogauw ik m’n rug ernaar toe heb gekeerd? Teruggekomen van vakantie, zonder foto’s, zonder ansichtkaarten, maar slechts beelden in m’n hoofd die langzaam worden verdreven door ‘t leven van alledag. De beelden van de mooie vakantie zullen zich moeten vestigen in m’n lichaam als een gevoel van tevredenheid ipv oproepbare eenheden in beeld & kleur, geur & geluid.
Als je een leuke periode hebt meegemaakt, maar je weet je de situatie niet meer voor de geest te halen, zit de lol dan evengoed nog in je lichaam? Net als dat een weggestopte vervelende gebeurtenis kan blijven hangen als een steeds terugkerend trauma.

Waarom heeft m’n vader die hele reis gemaakt van jong kind, langs volwassen vader, verantwoordelijke directeur, naar vergeetachtig hoopje mens dat geholpen moet worden als-ie naar de wc moet? Had-ie de tocht ook ondernomen als-ie van te voren wist dat ’t eind alles wat daarvoor had plaatsgevonden doet vergeten? Als uiteindelijk alles waarvan hij getuige was is weggewist.

Misschien is ’t wel de bedoeling dat men aan ’t eind van ’t leven ’t wegvagen meemaakt van alles wat vroeger heeft plaatsgevonden, zodat ’t minder moeite kost afscheid te nemen van ’t verhaal dat iemand zelf heeft helpen schrijven. Opdat men dan niet meer beseft dat men er onderdeel van is, bij gebrek aan ’t begrip van tijd in ’t hoofd, bij gebrek aan de geschiedenis van toen die zich steeds weer laat herinneren.

Als zelfs Zijperspace er niet meer is.