Dit is alles wat ik zie.

Plus nog een beetje meer.
Maar daar moet ik dan wel moeite voor doen. 1st Door m’n knieën. Met m’n rechterhand alvast steun zoekend. Daarbij angstig vermijdend dat ik links gebruik.
Vervolgens moet ik me op m’n rechterzij laten zakken. Om dan langzaam ook links te laten zijgen.
Vergeet ik erbij te vertellen dat ik dan wel de tuindeuren heb moeten openen.

Dit is ‘t, denk ik dan. Meer is er niet.
& Ik probeer zo goed & zo kwaad als ‘t gaat ‘t mooie ervan in te zien, ‘t te vangen, zodat ook dát niet wegloopt.

‘t Was de 3e dag, in m’n eigen kleine universum. Er waren geen voorbijgangers, er waren geen geruchten. Er was slechts ‘t muisstille roffelen van de sneeuwvlokken op de aarde.

& Ik, ik genees langzaam. Weet dat ‘t op een mensenleven niet al te lang duurt.
Maar ik wil er nog niet aan denken dat straks mijn indrukken definitief nauwer & benauwder zullen raken.

Een piepklein Zijperspaceje met niet meer dan 1 ruit om ver te zien.