We werden op de bank gelegd. Gewikkeld in een deken of een slaapzak. ’t Hoofdkussen moest van ’t bed gehaald worden, eventueel met die van een broer er xtra bij, zodat we nog een beetje rechtop konden zitten. Van tijd tot tijd kwam m’n moeder er dan bijzitten, met een thermometer, met thee, met af & toe een boterham: ‘Toe, probeer nou een hapje.’ Soms om wat voor te lezen, maar daar had ze ’t geloof ik veel te druk voor, meestentijds. ’t Huishouden ging gewoon door. Straks zou de rest thuis komen.
1 Keer, kan ik me herinneren, heb ik gelijktijdig met m’n broer op de bank gelegen. Waren we allebei ziek. Hij met z’n hoofd aan ’t ene eind van de bank, ik aan de andere kant. Onze benen lagen langs elkaars middel. We waren xtra dik ingepakt met dekens. ’t Staat me bij dat dat de gezelligste periode van ziekzijn was. Hoewel ik vast wel ruzie met ‘m zal hebben gemaakt. Over wie waar z’n benen moest houden, of wie nu aan de beurt was voor een bepaald stripboek. & Af & toe schreeuwden we naar moeder, ondanks de ziekte lukte ’t schreeuwen toch nog, dat ’t absoluut niet kon dat de ander ziek was, want wat-ie net had gedaan…..
Maar voor de rest kan ik me alleen maar herinneren dat ik in m’n 1tje op de bank heb liggen ziek zijn. Ik kwam m’n uren door met slapen, soms een boekje lezen, hoewel de lust daartoe meestal ontbrak, & naar buiten staren. Totdat schooltelevisie begon.
Als er geen schooltelevisie had bestaan, was ik doodgegaan van verveling. Zeker niet van de koorts, die was volgens mij toch ook weer niet al te ernstig bij de reguliere kinderziektes. Nee, de verveling kon je veel erger treffen. Alle stripboeken waren al gelezen, leesboeken vergden te veel concentratie, moeders had niet genoeg tijd voor aandacht & voor de rest was er niemand in huis. We hadden zelfs nog geen hond om wat xtra warmte van te mogen ontvangen. & Als er al ‘ns een tante over de vloer was, geloofde die toch niet dat je écht ziek was. Tantes waren hard, in die tijd.
Schooltelevisie leidde tenminste voor enkele uurtjes af. Vanaf 10 uur ’s ochtends wetenswaardigheden op een leuke manier gepresenteerd, elke keer in een tijdsbestek van ong 20 minuten. Waarna je 10 minuten lang de klok kon volgen, de oerhollandse televisie-klok, wachtend op de volgende uitzending. Aardrijkskunde, geschiedenis, godsdienst & allerlei andere onderwerpen werden op een veel interessantere manier gepresenteerd dan dat de leraar op school ’t onderwees. Ik wilde elke dag wel ziek zijn met zulk leuk onderwijs. Maar dan wel onder de voorwaarde dat er ook ’s middags na ’t eten schooltelevisie zou zijn.
Soms, heel soms, ’t waren vanwege de zeldzaamheid legendarische momenten, waar je bij terugkeer op school vol overgave over kon vertellen, jaloerse blikken creërend, soms had je helemaal geluk. Je moest er wel de hele dag de tv voor aan laten staan, want ’t stond nergens aangekondigd in de gidsen. Om dit te bereiken was ’t noodzakelijk dat moeder zoveel mogelijk uit de buurt van de tv bleef, 1 of ander klusje boven te doen had, want anders ging de tv geheid uit. Achteraf kreeg ik te horen dat ’t slechts 1 keer in de maand was. Op de 1e woensdag-, of anders dinsdagmiddag van de maand of iets dergelijks. Op een vast tijdstip, zodat de mensen in ’t vak die dag, dat tijdstip, vrij konden houden. ’t Zou ook kunnen, ook iets dat ik achteraf ter ore kwam, dat de STER de verplichting had de uitzending maandelijks te verzorgen. Wellicht om ze goed te laten keuren.
Niet belangrijk voor de rest. ’t Ging er om dat ik een prachtige uitzending te zien kreeg. Uniek. Afleidend. Ik vergat gewoon dat ik ziek op de bank lag. ’t Was nl vaak ook erg grappig. De meeste die ik kreeg voorgeschoteld, kon ik in de normale STER-blokken niet te zien krijgen. Wat zag ik überhaupt aan reclame op tv? Maar nu kreeg ik alles bij elkaar: de nieuwste reclame-spots in 1 lange uitzending.
Toen was ’t nog heerlijk om ziek thuis te zijn in Zijperspace.