De zon op zondag is anders dan die van doordeweeks. Ongemerkt beïnvloedt-ie je stemming, doet de dag langzamer verlopen & zet-ie de wereld in een zachtere kleur. De zon op zondag is een trage zon.

De zon op zondag heeft al veel op z’n geweten. M’n vader kreeg er zin van om jazz-platen te draaien, de ganse dag. Waarop wij zo snel mogelijk de deur uit wilden of de neiging kregen te stampen op onze eigen kamer. Stampen op André van Duin of de sprookjes van Grimm. Mocht niet van Ma, maar we hielden ‘t zeer dwars zo lang mogelijk vol. We konden de jazz niet aanhoren.
‘t Kwam door de zon, wist ik later pas. M’n moeder zou dat vast nooit geloofd hebben.

De zon op zondag scheen door de ramen van de kerk. Glas in lood tekende een frivool spel van kleurtjes op de tegels & ‘t altaar. ‘t Deinde mee op de liederen die gezongen werden. ‘t Besprenkelde stiekem de jurk van de pastoor. Speciaal daarvoor droeg-ie een crème-kleurige jurk, waar men alle kleurtjes op kon ontwaren. In ‘t geniep was de pastoor op zondag net zo ijdel als de zon.
‘t Vrolijk dansen van de kleuren was ‘t enige dat afleiding gaf naast de tekening op de voorkant van ‘t misboekje. Maar omdat de zon ‘t elke week wéér deed, ging ‘t spel vervelen. De mis duurde steeds langer.
Dat kwam door de zon, realiseerde ik me later. De zon deed de tijd stil staan.

De zon op zondag valt langgerekter, verwarmt je tot slaapverwekkend, & laat traag de dag aan je voorbij gaan. ‘t Vergt meer concentratie ‘s zondags een boek te lezen, de bladzijden lijken aan elkaar vast te plakken door de trage letters, die pogingen doen m’n oogleden tot slaap te hypnotiseren.
Weet je doordeweeks hoe de dag er uit ziet, alles staat in volle schijn van ‘t weer van de dag, op zondag zie je ‘t verschil niet meer tussen geel & geel. Alles heeft diezelfde laag vernis, zacht gelig dof glanzend vernis, over zich. ‘t Doet je verlangen naar een winterse sneeuwstorm. Maar dan op een doordeweekse dag.

De zon op zondag is een duinlandschap. Een heuvel zand waar kinderen oorverdovend van af komen rollen. Een moeder onderaan wachtend met de ijsjes-beloning. Een vader die de ongehoorzame zoon een tik op de billen geeft. Een wandeling door lage bomen over kms schelpenpaden. Een ‘Kijk, kijk, kijk daar nou eens’ vele malen over natuurevenementen die bijna altijd aan mijn waarneming dreigt voorbij te gaan.
De zon die leert dat de zondag beter voorbij kan zijn dan ooit begonnen.

We hebben nog steeds een abonnement & hij verschijnt 1maal per week in Zijperspace.