zwijgen

Ik zou graag willen dat ik zo sterk was als Zandstrand, & zou durven zeggen dat ik, omdat ik met m’n mond vol tanden sta, ermee ga stoppen. Helaas, zo ben ik niet.

Ik hecht veel waarde aan ‘t feit dat m’n teksten gelezen worden. Doordat m’n tellertjes aangeven dat er wel degelijk mensen langskomen verkeer ik in de veronderstelling dat ze dus lezenswaardig zijn. Oké, zo af & toe zijn ze wel ‘ns vaag, is mij afgelopen vrijdag menigmaal toegefluisterd, maar toch intrigerend genoeg om mensen terug te laten komen. & Omdat ik geen cam heb, geen links dump, geen sexuele ontboezemingen plaats, & ‘t ook niet altijd een treur/triest/doem-blog is, heb ik stilletjes ergens in m’n achterhoofd een juichend stemmetje verborgen zitten dat roept dat m’n teksten toch een zekere kwaliteit in zich moeten dragen.

Ik word triest van woorden als die van van Jole. Ik beschouw ze als kwetsend, verlies er m’n eigenwaarde door. Vooral als ik merk dat ze nog goedgekeurd worden ook door medebloggers. Medebloggers die ik nog wel hoog heb zitten.

Ik kom woorden te kort. Kan me niet verdedigen, want ik wil alles tegelijk zeggen, maar ‘t liefst m’n mond houden. Want alles is al gezegd & te weinig gezwegen.
Ik zit dus met m’n mond vol tanden. Ietsjes later dan Zandstrand & om een andere reden.

Maar ik zou graag sterk genoeg willen zijn om de poorten tot Zijperspace te sluiten.
(& oja: ik mis Zandstrand)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *