Er is niet veel veranderd. Ik heb gewoon 14.999 keer ‘tzelfde gedaan. Met enkele uitzonderingen daargelaten.
Dat heeft me vanochtend wakker gehouden. Zoals ik een jaar geleden ook wakker lag. Toen ik uit ging rekenen hoeveel dagen oud ik ondertussen was. Hoeveel dagen ’t nog te gaan was om een mooi getal te bereiken. Hoeveelste dag van ’t jaar dat zou zijn. Hoeveel dagen na mijn verjaardag. Wat voor datum. Die ochtend dat ik dat allemaal uitrekende. In 10 minuutjes tijd, omdat ik niets anders had om over na te denken.
Hoewel, ik had wel andere dingen om over na te denken, maar daar had ik nou net geen zin in. Van die repetitieve gedachten. Situaties die zichzelf aan ’t herhalen waren in m’n hoofd, met slechts een enkele keer een kleine variatie.
Zoals een klant die onaardig tegen me is geweest & waarvan ik achteraf bedenk dat ik ‘m een kopstoot had moeten geven. Of nee, een kopstoot gaat natuurlijk niet. Ik zou niet eens weten hoe ik een kopstoot zou moeten geven zonder er zelf aan onderdoor te gaan. Dus die klant was onaardig & ik grijp ‘m opeens in z’n ballen. Draai een beetje, totdat-ie door z’n knieën gaat. Kraaiend, smekend. Hoewel ik dan later te horen krijg dat ik zoiets niet had moeten doen. Nee, klant is onaardig & ik heb opeens een hele snedige opmerking, waardoor ik ‘m de mond snoer. & M’n collega’s zijn blij met me & we bellen de politie, omdat die onaardige klant van plan was geweld te gaan gebruiken & ik ben bovenop hem gaan zitten, zodat-ie niets meer kon doen & die onaardige klant wordt uiteindelijk door de politie meegenomen. Wat natuurlijk niet gebeurt, want de klant was alleen maar onaardig & hij stond tegenover me, onaardig te zijn & ik wist niks te zeggen.
Steeds weer, dat ik niks te zeggen wist. Dat ik niks te zeggen wist. Niks wist.
Zulke herhalingen. ’s Ochtends vroeg, als ik niet kan slapen. Als ik weet dat er nog zeker 2 uur slaap te gaan valt. Daar kwam toentertijd deze dag uit, omdat ik niet de hele tijd ‘tzelfde wilde blijven denken, niet steeds dezelfde plaatjes.

Maar er is dus niet veel veranderd, dacht ik dus vanochtend. Altijd ‘tzelfde. & Dat tot volle tevredenheid.14.999 keer min een paar maal ontbeten. Straks voor 14.999e keer min een paar maal lunchen. Later op de dag gaan slapen. Ook al vaak gedaan.
De keren dat ik dergelijke dingen niet deed zijn te verwaarlozen. De vakanties die ik had bijvoorbeeld. Dan loopt ’t leven altijd even anders. Daar zijn vakanties voor, hebben ze me verteld. Liever had ik zoveel mogelijk dingen ‘tzelfde tijdens dat soort periodes, als in ’t dagelijks leven, want dan zou ik er misschien nog wat meer van kunnen genieten. Een vreemde omgeving is al zo’n vreemde omgeving. Moet je dagritme ook niet door elkaar gegooid worden. Of de spullen die je dagelijks nodig hebt op een andere plek staan, of een geïmproviseerde versie van wat je thuis hebt staan. Of dat je de hele dag rekening ermee moet houden dat je bijtijds inkopen voor de diverse maaltijden doet.
’t Leven is al ingewikkeld & tijdens m’n vakantie maak ik ’t nog een beetje ingewikkelder.
Maar goed, die uitzonderingen, bijv die vakantiedagen, zijn bij wijze van spreken op 1 hand te tellen. Misschien over m’n hele leven 20 dagen per jaar. Da’s laten we zeggen 5 % op ’t geheel. Waarschijnlijk rond ik ’t dan nog naar boven af.

Dus eigenlijk 14.999 keer ‘tzelfde gedaan. Na vandaag 15.000 keer. Dat moet maar zo blijven.

Dan houden we ’t nog wel vol in Zijperspace.