Ik stel me zo voor dat ze een landschap zien. Een verticaal heuvelig landschap, waarvan de horizon beperkt is. Wat zich daar onder bevindt weet men wel, men kan ’t zich immers nog van de slanke jeugd herinneren, maar voor de rest tast men in duisternis. Net als dat men niet weet wat zich aan de achterkant van de maan bevindt, hoewel men ’t kan bevroeden.
Gran heeft zo’n buik. Daar leunt hij een beetje door naar achteren. Verder probeert-ie z’n engelse kin naar achteren te drukken, in een poging zo correct mogelijk over te komen, hummend van woord naar woord, wat z’n gehele verschijning een raar zijaanzicht geeft. Hij zelf weet van niks, want kan niet verder kijken dan die heuvel daar aan de verticale einder. Ik kan me niet voorstellen dat hij ijdel voor een levensgrote spiegel staat om zijn goddelijke verschijning te verheerlijken, of ’t moet zijn om z’n scheiding aan de top van al dit moois te vervolmaken.
Warner is de enige die ‘m enthousiast tegemoet komt. Ze halen dan omstebeurt voor elkander bier aan de bar. & Zitten verder vooral zwijgzaam tegenover elkaar aan een tafeltje bij ‘t raam.
Als Warner iets zegt, dan steekt deze z’n lippen vooruit. Gretig om zichzelf hoorbaar te maken. Enthousiast dat iemand ‘m wil aanhoren. Natte lippen, die zich hebben verbeid tot er belangstelling was. Z’n kale hoofd glijdt langzaam enkele cms naar voren, & nerveus tippelen enkele woorden uit zijn mond. Hakkelend & stotend wegens onwennigheid. Een rode gloed verspreidt zich over z’n gezicht van zenuwachtige ontlading.
Gran heeft ’t tegenovergestelde. Wellicht dat ze elkaar daarom gevonden hebben. Gran lijkt bij elk woord een kort moment van introspectie te hebben, zoekend naar de juistheid van ’t volgende woord. Die vult-ie op door een ‘hm’ of een ‘hmm’, al naar gelang de zoektocht van binnen duurt. Z’n kin schuift in de golf huid die eronder ligt, z’n schouders worden gedwongen een ietwat dezelfde kant op te bewegen & z’n ogen lijken iets dieper in de kas te gaan liggen. Innerlijke overwegingen beeldend.
Maar op 1e kerstdag hield Warner ’t slechts bij 4 biertjes. Wij vermoedden vanwege een uitnodiging een kerstmaal bij te wonen. Vrouwen van op leeftijd, door wie Warner z’n hoofd op hol had laten brengen. 1st Moed indrinken & dan op ’t feestgewoel aan.
Wij konden ons niet anders voorstellen dan dat Warner de rest van de avond op ‘tzelfde stoeltje zou blijven zitten. De gastvrouwen zich amuserend met elke andere man van ‘t gezelschap. Warner z’n handen tussen z’n benen. Een enkele keer verlegen lachend als een volgend biertje hem gefêteerd zou worden. Z’n natte lippen slechts gebruikend voor de welkomstgroet, & droog staand omdat bij afscheid de beide vrouwen inmiddels beter wisten: te veel gretigheid.
Dus keek Gran op gegeven moment in z’n 1tje door ’t raam naar alles dat zich niet afspeelde op 1e kerstdag. Daarin af & toe gestoord door zijn niet aflatende dorst & de wetenschap dat-ie dit slechts kon verhelpen door zelf richting bar te lopen.

‘Hmm, ik zou gelijk m’n rekening willen betalen,’ zei Gran.
Ik bracht ‘m z’n bier & rekende vervolgens de bon uit.
‘Dat is dan € 12,40.’
Geduldig wachtte Gran ’t wisselgeld af. ’t Glas op ordentelijke hoogte in de hand. Alsof hij ook over die hoogte heeft nagedacht. Precies op borsthoogte, daarbij z’n schuine houding nog wat extra beïnvloedend. ’t Heeft wel wat van een klein mollig kind dat op de kermis een levensgrote lolly in handen heeft gedrukt gekregen. Om ‘t evenwicht te bewaren & tegelijkertijd z’n verwondering uit te drukken over zoveel groots & lekkers leunt ’t daardoor een klein beetje naar achteren.
Ditmaal zette hij z’n glas neer. Hij friemelde ’t wisselgeld terug in z’n portemonnee. Waar elk vakje een van te voren geplande bestemming leek te hebben. Vervolgens trok-ie een biljet van € 20,- tevoorschijn.
‘Ton,’ zei Gran met een kleine stemverheffing. ‘Hmm, je weet, hm, als ik deze plek niet had gehad, hm, dan zou ik dit jaar niet overleefd hebben. Hmm, & daarom, hm, leek ’t me juist om dit te overhandigen. Hmhm, dat mogen jullie delen.’
Hier heeft-ie enkele dagen over nagedacht, wist ik. ’t Zou hem storen als ik er bezwaren tegenin bracht. Maar toch kon ik niet anders dan ’t lichtelijk gegeneerd aan te nemen.
‘Een soortement kerstcadeau?’ zei ik.
‘Ja, inderdaad.’
Ik realiseerde me hoeveel moeite & overwegingen ’t deze man moest hebben gekost. Ik kon ’t niet laten m’n arm voor een kort moment op de schouder te leggen. Een ronde vorm, geen knokigheid.
‘Gaat ’t dan inmiddels?’ vroeg ik belangstellend.
Ik wist de risico’s die ik hiermee nam. Ik zou de komende 15 minuten niet van ‘m af zijn. Maar er moest op 1 of andere manier waardering voor zijn persoon getoond worden. Niet vanwege ’t geld. Vanwege de moeite.
‘Ik heb nog steeds geen baan,’ vertelde Gran, ‘hmm, maar ’t gaat nu toch veel beter. Hm, zonder deze plek had ik ’t afgelopen jaar niet overleefd.’
We praatten een beetje verder. Gran vertelde over z’n korte nieuwjaarsvakantie naar München.
‘München,’ zei ik, met een poging tot een jaloerse blik, ‘heerlijk bier.’
Gran lachte.
Toen ik in onze conversatie gestoord werd door andere klanten, vertrok Gran weer naar z’n zitplaats bij ’t raam.

‘Ton,’ zei Gran weer. ‘Ik ben, hmm, toch, hm, wat voorbarig geweest.’
‘Je hebt nog steeds dorst,’ concludeerde ik.
Ik tapte er nog 1 voor Gran.
‘Deze kan ik dan niet anders dan aanbieden namens ons. Op München.’
‘Ja,’ lachte Gran dankbaar, ‘zum wohl.’
Hij weifelde. Waardoor ik wist dat er nogmaals een conversatie van enkele minuten zou komen.
‘Hmm, weliswaar zal ik morgen nog in Amsterdam zijn. Hm, maar ik wil morgen niet drinken. Ik moet nl, hmm, de volgende dag om 7 uur 10 de trein nemen.’
‘Da’s vroeg,’ laat ik er snel tussendoor glippen, om aan te tonen dat ik aan ’t gesprek deelneem, ook al schiet mijn gezicht alle mogelijke klanten aan de bar af.
‘Dan moet ik, hmm, om 4 uur 30 op. Want ik wil, hm, wel alle laatste dingetjes, hm, in m’n koffer stoppen. Hm, ik moet me nl nog scheren, & daarna, hmm, de scheerspullen meenemen. & Ik moet, hmm, alle kranen nalopen. Ik doe de hoofdkraan ook uit, hm, & de andere kranen open. Hm, ik heb ‘ns een keer daardoor een kraan laten druppen. Hmm, dat vonden de buren niet leuk. Want, hm, ze hadden daar allemaal, hm, gips onder.’
Hij keek me veelbetekenend aan.
‘Ja, da’s niet goed,’ zei ik snel.
‘Dus nu, hm, loop ik dat risico niet, hmm, & ga ik alles controleren. Hm, haha, dan mag ik natuurlijk geen kater hebben, ’s ochtends vroeg. Haha.’
Ik lachte op m’n sympathiekst met ‘m mee. Langzaam trok Gran zich vervolgens terug, schouders weer naar voren, waarbij hij nog een keer omkeek naar de bar. Hij lachte nog, alsof hij een goede grap verteld had, z’n lichaam ontspannen.
Ik werd afgeleid door 2 andere klanten.
‘Hebben jullie nou alweer dorst?’ vroeg ik aan Radboud & Marjolijn.
Ze lachten terwijl ik bier in 2 glazen liet stromen.
‘Ja, je moet uitkijken,’ zei ik, ‘want alles wat je drinkt wordt hier geregistreerd.’

& Nog iets meer, wat vervolgens wordt vastgelegd in Zijperspace; u bent gewaarschuwd.