Ik word bij ‘t station afgezet door Ma. Veel te vroeg, maar dat komt door m’n altijd aanwezige onrust voor ‘t op tijd aankomen. Dus praten we nog wat.
‘U had net gehuild toen ik binnenkwam, zag ik.’
‘Ik had nog ff met Pa gepraat. Wat hij van ‘t gesprek vond & hoe-ie over de oplossing dacht.’

‘s Middags aan ‘t tafeltje in de Kamer had ze haar teleurstelling al enigszins geuit. Ze had graag gewild dat m’n vader zou vechten & ‘t niet klakkeloos zou aannemen.
‘Ik vond ‘t juist heel mooi,’ breng ik er tegenin, ‘ik had verwacht dat Pa ‘t er helemaal niet mee eens zou zijn. Dat ‘t ‘m zou overvallen.’
‘Maar Pa & ik zijn er al een tijdje mee bezig, hè. We hebben al div gesprekken achter de rug. & Natuurlijk die testjes. We hebben ‘t er al over gehad.’

‘Hoe dacht Pa er dan over toen u weer thuiskwam?’
‘Hij vond dat ‘t dan maar moest gebeuren. Dat snap ik niet. Ik stel me zo voor dat ik dat niet zou hebben. Dat ik zou willen blijven vechten. Maar hij laat alles maar over zich heen komen.’

Ik ben niet zo van ‘t aanraken. Ik ben daar niet zo goed in, heb altijd ‘t gevoel dat ik ‘t aanraken verkeerd doe.
M’n hand reikte als vanzelf naar m’n moeders nek. Ik aaide kort over heur haar. Een xtra kus had er ook nog wel ingezeten, maar de weg naar buiten had ik al ingezet.

Als je 1maal de stap gezet hebt, ben je al verder in Zijperspace.