Ik lees een passage in een boek, over iemands 1e lichamelijke kontakt met een vriendin. Waardoor ik me probeer te herinneren hoe de 1e aanraking met 1 van mijn vriendinnen zich voor heeft gedaan. Er schieten me wel x-vriendinnen te binnen, maar niet de 1e momenten van kontakt. Niet de 1e aanrakingen. Wel aftastende & gewaagde zinnen, maar niet ‘t moment suprême.

& Akelig vervelend nestelen beelden zich op m’n netvlies van een treinreis. Een treinreis die minstens een nacht duurde, gezeten in een coupé voor 8 personen. Waarbij alle 8 plekken bezet waren. Waarbij alle coupé’s in dergelijke mate bezet waren.

Tegenover me zat een meisje. Ze werd vergezeld door 2 vrienden, die net zo onverstaanbaar duits spraken als zij. Ik wist dat ‘t duits was, maar verder reikte m’n kennis over de duitse taal opgedaan aan de middelbare school niet.

Met 8 man in een coupé voor 8 man. Hoe zou ‘t in godsnaam mogelijk zijn hier te slapen, vroeg ik me af. Allemaal rechtopzittend in de stoel? Dat leek mij onmogelijk.

Tot de onverstaanbaren omstebeurt hun voeten onder de leuningen van de overbuurman stopten. & Langzaam schoven ze op hun zij, in een oncomfortabele, maar slaapbare houding. Daarvoor had je veel bagage of truien onder je hoofd voor nodig. Maar dat had iedereen, dus dat kon ‘t probleem niet zijn.
‘t Werd tijd dat ik me ook aan die manier van liggen ging wagen. Ik kon moeilijk de hele nacht door de gangpaden van de trein gaan wandelen, af & toe plaatsnemend op m’n stoel om naar ‘t gesnurk van m’n medereizigers te luisteren.
Ik besloot m’n voeten net als de rest van de coupé-bevolking onder de leuning aan overzijde te steken. Dat was die van m’n onverstaanbare overbuurvrouw. Dat moest geen probleem zij, want zij had ze tenslotte al links van mij gestopt.

Maar naarmate de nacht vorderde kwamen de lichamen van de toevallige coupé-genoten dichter bij elkaar. ‘tZelfde gebeurde met die van m’n overbuurvrouw. Op een gegeven moment voelde ik zelfs haar benen tegen m’n onderbuik. Op onverantwoord gedachte plekken, ware ‘t niet dat zij sliep. & Haar 2 vrienden met haar.

Ik kon niet slapen. Dit was teveel voor mij. Ik voelde de benen van een totaal onverstaanbaar meisje tegen m’n buik. Ik kon haar voeten door haar sokken ruiken. De o zo nette witte sokjes. Terwijl haar schijnbaar vriendje ‘t moest doen met haar schouder op een afstand van 20 cm, mocht ik ruiken aan haar zweetgeuren aan de onderkant van ‘t lichaam. & Mocht ik met haar een omgekeerd lepeltje/lepeltje vormen. Zonder enige ervaring in deze. Zonder haar te kennen. Zonder haar te verstaan.

Plots bedacht ik me dat ik ook een slaapzak bij me had. Ik ritste die tevoorschijn, legde die stilletjes onder alle overhangende benen, midden tussen de banken, & legde me daar neer. Nu kon ik alle voeten ruiken. Maar alle warmte straalde niet meer direkt m’n lichaam in. Alles steeg nu naar boven. & Ik sliep onder. Inderdaad, ik sliep. Uiteindelijk.

& Droomde verder over hoe lichamen elkaar werkelijk naderen in Zijperspace.