Achtergelaten

Ik leg m’n sjaal opzij, ergens waarvan je in zo’n situatie dan weet dat-ie straks dermate in de weg ligt dat je ‘m wél op moet ruimen. ‘t Is gedaan, ‘t is voorbij, hij is niet meer nodig.
Voorlopig.
Want dit is een klein ‘voorbij’.

Toen Pam ‘t uitmaakte, ben ik naar Stella gegaan. Ik heb haar ‘t verhaal verteld. We hebben elkaar, nee: zij heeft mij omarmd, & we hebben zachtjes heen & op & schouder neer, voetje opzij geschommeld.
De tranen kwamen wel. Maar ik wist gelijk dat dit de beste genezing was.

& Momenteel, of eigenlijk is ‘t al gebeurd, is m’n huis op z’n kop gezet. Extra boekenkast betekent dat veel herschikt moet worden. & Alles herschikt betekent dat niet alles past in hoe ‘t voegt in wat nog steeds zo is als ooit was.

‘t Kussen achter m’n hoofd als ik op de bank boeken lees, dat kussen gesteund door shirts die wachten op hun beurt aangetrokken te worden. Een rare gewoonte, maar dat is zo gegroeid, & wat zich voegt in de omgeving, dat veeg je niet zomaar weg.
Maar dat kussen dus, met de shirt-ondersteuning, was afhankelijk van een krat met natuurtijdschriften, tegelijk met een groeiende stapel boeken daar bovenop.
Die vielen dus weg door die herschikking; de vermiste shirts die ooit onzichtbaar, maar nu opeens zichtbaar waren geworden, vonden geen steun. & Ik kreeg pijn in m’n nek of was meer druk bezig m’n hoofd in de juiste maar niet te vinden positie proberen te manoeuvreren dan dat ik las.

Ik heb moeite met dat alles ‘gaat’.
‘t Hoort te blijven kleven. Alsof lichaamseigen. Dat denken mijn hersenen dan. Waar m’n lichaam misschien minder moeite heeft.
Voorbeeld: ‘t kussen.
& Waar vrouwen, meisjes toen, me niet meer willen hebben. ‘t Kon weken, misschien maandenlang dreinen, niet ‘t fysieke, niet de aanwezigheid, vooral ‘t idee dat de gevoelens weg moesten zijn.
Soms lukte dat toch.
Pam.

Ach, die sjaal, die sneeuw. Ik wilde vooral binnen zijn omdat alles verborgen was & ik toch niet ‘t bos inging.
Wat ik mis is de sneeuw recht in m’n bek. Dat kwetsen van kou, dat maakt heimwee naar de jeugd van opgewassen zijn tegen sneeuwstorm.
Ik weet dat daar een voorbij in zit van straks strammer worden & tastende schoenen die als blinden tegen doven de voeten proberen te vertellen waar te gaan.

Wat ik daadwerkelijk mis is de reden om op ‘t toetsenbord te rammen. De snelle vergetelheid van wat overdag gebeurd is stremt de toevloed van woorden richting ‘t beeldscherm hier voor me. ‘t Gemis aan beelden hoe ‘t eens was & wat daar de reden voor was.
Ik kan ‘t verzinnen, maar daar krijg ik ‘t niet mee terug.

Verhaal nooit compleet in Zijperspace…

2 Antwoorden op “Achtergelaten”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *