Een enkele keer stond er in de krant vermeld dat er ingebroken was. In ’t snoephokje van ’t buitenbad. Er was dan een greep gedaan in de aanwezige voorraad snoepgoed, ’t beetje kasgeld was weggenomen. Vervolgens deden geruchten de ronde dat er ’s nachts valse honden over ’t zwembadterrein werden uitgezet.
Dat weerhield ons niet. ’t Was immers traditie. Wat voor traditie wisten we niet precies, maar we hielden elkaar voor dat men toch minstens 1 keer per jaar een illegale duik in ’t buitenbad van de Schots moest nemen. Of dan in ieder geval 1 keer in je leven. Op ’t randje van volwassendom.

Ik stelde ’t voor. Maar helaas had ik al vaker moeten constateren dat mijn plannetjes op zo’n manier door anderen werden overgenomen dat ’t niet meer te achterhalen viel dat ik de oorspronkelijke initiator was. Dus sloot ik de rij van een stoet fietsen door de nacht, onderweg van ’t laatste schoolfeest van onze jeugd naar de nachtduik in ’t zwembad. Mijn persoon enigszins verbolgen over ’t feit dat men vergat dat ik degene was die ’t had geopperd.
‘t Laatste schoolfeest. ’t Was maar de vraag of ’t m’n laatste schoolfeest zou blijken te zijn. Ik had nog 3 herexamens te gaan. Ik moest daar nog enkele weken op studeren, terwijl de rest de andere kant van de wereldbol zou bezichtigen, z’n intrek nam bij een tante of oom om alvast op kamerjacht te kunnen gaan of geld zou gaan verdienen om ’t nieuwe huis in de grote stad te kunnen betrekken & naar behoren te kunnen inrichten.
Voor mij was ’t niet zo’n definitief feest als dat ’t voor anderen was. Ik mocht wel komen, dat vooral, maar ’t zou meer in ’t teken staan van andermans afscheid. Ik moest ’t nog maar bewijzen, dat ik weg zou gaan.
Dat gaf ook niet, vond ik. Ik hield niet van afscheid nemen, ergens een punt achter zetten. Alles ‘tzelfde, & dat dan zo lang mogelijk, dat was toen al voor mij ’t uitgangspunt.

& Tradities, ik was niet de man om met tradities te breken, dus had ik ’t plan geopperd, had me daarin zelfs goed voorbereid & een handdoek van huis meegesleept. Daaraan kon je ook zien dat ik ’t was, de badhanddoek in een plastic tas op m’n bagagedrager. Dat ik ’t brein was, zei die handdoek, want wie nam iets soortgelijks mee naar ’t afscheidsfeest? ’t Zei dat ik degene was die miskend werd. Dat men eigenlijk achter mij aan zou moeten rijden ipv achter de mannen met de grote bekken.
Toch was ik degene die volgde. Ik zou straks wel bewijzen, op een moment suprème, dat ik van tevoren had geweten dat we ’t zouden gaan doen.

De fietsen werden verspreid. Vooral niet allemaal opzichtig in beeld bij de ingang van ’t zwembad. Beter tussen bosjes, om de hoek aan ’t eind van ’t fietspad, op de brug verderop of onderaan ’t hek, zodat we ’t als opstapje konden gebruiken om over de omheining te klimmen. 20 Paar voeten kreeg dat ene zadel te verstouwen.
‘Sst, sssssssst,’ werd er gesist, om iedereen aan te sporen rekening te houden met valse honden met grote tanden & een nachtwaker met een windbuks.
De noodzakelijke spanning moest er mee worden opgeroepen. Automatisch spurtte men dan ½ bukkend richting ’t diepe bad, alsof men daarvan ’t gevoel kreeg dat 20 man dan minder op zou vallen. Om beurten schoten schimmen weg van ’t hekwerk, vluchtten over muurtjes of juist in de schaduw ervan erlangs, om zo snel mogelijk de kleren van ’t lijf te kunnen rukken & in ’t water te springen.
& In die korte tijdspanne wist iedereen dat er records werden gevestigd & wiens namen er aan die records verbonden waren: Leo sprong als 1e in ’t water, Menno nam als 1e een duik; Bart was de 1e van de hoge duikplank; Suze was de 1e vrouw & Fred had als 1e de ring van Mijke van de bodem opgevist.
Ik was de 1e die ’t water weer verliet.
Ik keek rond hoe nog nooit eerder vertoonde borsten deinden op de beweging van een run richting badrand, hoe driehoekjes heimelijk waren aangepast aan de bikinirand, precies afgemeten stonden in een kader van bleek zonarm huid, hoe billen drilden & een enkele keer piemels flabberden. Dit alles zonder ook maar de schijn te wekken dat ik dat alles in de gaten had.
Nee, ik was zogenaamd bezig m’n handdoek te pakken, me er in te wikkelen, me te warmen & te wachten tot alles weer voorbij was. Onze jeugd, onze schooltijd, deze stiekeme duik, alles. & Slechts van binnen was ik verbaasd dat al die lichamen, vooral die van meisjes, tot op dat moment verpakt waren geweest, verborgen, geheim waren gebleven. ’t Best bewaarde geheim van school had zich aan mij geopenbaard.

Verzonken in die stille gedachten werd ik plots gestoord door Henny, een mager scharminkelig meisje, met kleine borstjes, zo bleek nu.
Of ze m’n handdoek ook even mocht lenen.
Hij was al nat, meldde ik haar.
Ach, ’t zou in ieder geval een beetje schelen, wist zij.
& De mannen die rondjes om ’t bad hadden gerend om zich aan de bewegende lucht te drogen, kwamen nu bij Henny in de rij staan, om om beurten hun lichaam aan de steeds nattere doek te proberen te drogen. Afgewisseld door meisjes, die nog wat zorgzamer mijn doek hanteerden. & Aangezien ’t mijn bezit was, kon ’t mij niet kwalijk genomen worden dat ik in de gaten hield waar deze heen ging & ik zodoende onder ogenschouw kreeg hoe zorgvuldig vrouwen hun lichaam van druppels ontdoen. Ik, die in een gezin van mannen groot gebracht was.

Uiteindelijk lag de handdoek op de tegels, naast ’t zwembad. Ik raapte ‘m op, stopte ‘m in de tas. Iedereen had z’n kleren weer aan, maakte aanstalten weer schielijk over ’t hek te klimmen. We kwamen aan de andere kant terecht, in de legale wereld, zeiden elkaar gedag & vertrokken ieder zijns weegs.
Ik fietste ook die van mij, een spoor van druppels zwembadwater trok achter mij aan, losgelaten door mijn bagagedrager.

& De sporen verlieten langzaam Zijperspace.