behuizing

Ik denk dat dit ‘t 1e huis is geweest dat m’n vader niet behangen heeft.

Ik had er een zwaar hoofd in. ’t Was me al eerder overkomen dat niemand op kwam dagen. Stonden er groepjes mensen voor ’t huis & kwam er niemand om de deur open te doen. Dan was ’t appartement blijkbaar al verhuurd, maar waren ze ’t vergeten mee te delen.
Ik heb er wel ‘ns met 10 man gestaan. Na 1 uur wachten opgegeven.
Nu stond de deur op een kier. Ik klopte & ging naar binnen.
‘Jij komt ook voor ’t bezichtigen?’ vroeg de vrouw met de map onder haar arm.
Ik knikte & noemde m’n naam. Zij opende de map.
‘Nr 7 ben jij,’ lichtte de vrouw van de woningbouwvereniging me in.
Ze keerde zich om naar nr 2, om haar weer te woord te kunnen staan. Die had veel vragen. Vreselijk veel vragen.
Ik sloot me een beetje bij nr 8 aan.
‘Ben jij nr 7?’ vroeg nr 8. ‘God, ik heb ook nooit geluk.’
Nr 2 had volgens haar toch geen belangstelling. & De rest was niet op komen dagen. Ik was de laatste. & Na mij zou waarschijnlijk toch niemand meer komen. Daar was ’t te laat voor.
Nee, nr 2 had waarschijnlijk geen belangstelling. Ze was zo-even naar buiten gegaan.
‘Die gaat nog even nadenken,’ zei de vrouw van de woningbouw toen ze bij ons kwam staan. ‘Maar willen jullie nog wat weten?’
Ja, die kapotte ruitjes, noemde nr 8. & Die asbestplaten in de tuin. Waar was de deur & was dit de kelder, hoe hoog was de huur & was er kans op renovatie in de toekomst.
Waarna ze verzuchtte: ‘Oh, wat een tuin.’
& Stiekem dacht ik: ‘Oh, wat een tuin.’
Want je moet nooit laten merken dat ’t je wel wat lijkt.
Als laatste zei nr 8 nog tegen mij: ‘Ik reageer alleen nog op huizen met tuinen. Anders wil ik niet.’
& Ik zei toen tegen haar: ‘Ik reageer alleen nog op huizen met voorrang voor mensen van 60+.’
Meer zei ik niet. Ik was al druk aan ’t denken hoe ’t nou verder moest gaan.

Stella had tegen me gezegd: ‘Ik wil dat je er in februari uit bent.’
Dat klonk heel hard, maar zo bedoelde ze ’t niet.
‘Nee, ’t lijkt me voor ons beiden gewoon beter dat we een limiet stellen. Een datum. Anders blijft ’t gewoon zo doorgaan.’
Ja, anders was ’t gewoon zo doorgegaan. Dan was ik daar nog een tijd gebleven. In een huis met een huur voor 2 personen.
Nee, ze wilde er vanaf. Eindelijk legaal samenwonen met Erik. Dat leek haar wel wat. Weg met ’t 2e huis van Erik, dus ik er uit.

Ik geloof dat ik een briefje heb ingevuld. Handtekening dat ik ‘m wilde hebben. Of een telefoontje. Dat zou ook kunnen. Dat ik daarbij heb gevraagd hoe lang ’t dan zou duren voor ik wist dat ik ‘m kreeg.
Waarschijnlijk is ’t dat laatste. Hoewel ik ’t niet meer weet. Er moesten daarna ook zoveel dingen nog gebeuren. Ik weet alleen nog dat ik een telefoontje kreeg. Dat ik ’t was.
Ik dacht nog even aan nr 8. Dat zij ’t nooit had kunnen worden.

3 Dagen voor de nieuwe eeuw had ik m’n sleutel. M’n nieuwe sleutel. Ik ging gelijk fietsen om te kijken of-ie zou passen.
Toen ik m’n sleutel in ’t slot aan ’t draaien was, ging de deur ernaast open. M’n toekomstige bovenbuurvrouw.
‘Oh, word jij de nieuwe buurman?’ vroeg zij.
‘Ja, ik heb net de sleutel.’
‘Dan moet je op ons feestje komen. Wij vieren met oud & nieuw ’t nieuwe millennium.’
Maar ik zei dat ik al een feestje had. Om vervolgens naar binnen te gaan. We zouden elkaar vast nog wel zien, had ik nog gezegd.
Ik keek om me heen. Gooide de tuindeuren open & keek naar de tuin van een overleden oud dametje. Ik opende de kelderdeur & tuurde naar ’t donkere gat beneden me. Verder scheurde ik wat aan plakken afhangend behang. & Ik dacht aan m’n vader, die altijd alle muren had voorzien van nieuw behang.

Vervolgens gingen we bouwen aan een nieuw Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *