‘Ik kom er zo aan, meneer,’ schrijft Roswitha.
Dus ga ik alvast voor de computer zitten. Koptelefoon op. Nog even snel de juiste snoertjes in de juiste gaatjes. Boek voor me, om wat te doen te hebben.
‘Roswitha is van status veranderd,’ vermeldt ’t beeldscherm op een gegeven moment.
Ik ga wat rechter op zitten. Probeer evengoed geduld te betrachten. Ze moet vast nog wat programma’s uitschakelen.
Dan rinkelt de bel. De bel op m’n computer. Met m’n muis klik ik op opnemen.
‘Dag, mevrouw,’ zeg ik onmiddellijk, & houd vervolgens even m’n mond. ‘Dag, mevrouw.’
Ruis. Alsof ze de digitale snelweg bezig zijn te asfalteren.
‘Mevrouw?’ zeg ik nog maar een keer.
Niet te vaak, want dat vreet ook verkeer.
‘Mevrouw?’

‘Meneeer, bent u daar?’ hoor ik plots.
‘Ha, mevrouw,’ roep ik enthousiast uit. ‘Ik hoor u, mevrouw.’
‘Meneer?’ hoor ik weer.
‘Luid & duidelijk, mevrouw.’

Elke dag ‘tzelfde. Al zolang we Skype gebruiken.

‘Meneer, ik hoor u al de hele tijd,’ zegt Roswitha.
‘& Ik hoor jou ook heel goed.’
’t Moet maar ‘ns afgelopen zijn met dat vousvoyeren, denk ik daarbij.
‘Hoe kan dat zo opeens?’ zeg ik. ‘Gister was de verbinding juist zo slecht.’
‘Ik heb er een nieuwe versie opgezet,’ legt Roswitha uit. ‘Er was een nieuwe update.’
‘Waarom krijg ik die dan niet aangeboden?’
‘Ik heb ‘m via de site.’
‘Oh, dan moet ik ook maar ‘ns gaan kijken. Ik wil ook ’t nieuwste van ’t nieuwste.’

Vroeger gebruikten we de telefoon. Van vast naar mobiel. Of van mobiel naar mobiel. Als ik dacht dat ik nog beltegoed op m’n mobiel over had. Dat bleek elke keer aan ’t eind van de maand niet ’t geval te zijn. & De korting die ik op m’n vaste abonnement kreeg bleek ook niet toereikend te zijn.
‘We moeten gaan skypen,’ introduceerde ik een nieuw werkwoord in onze relatie.
‘Ja, skype me,’ zei Roswitha welwillend.

‘Welke versie heb ik dan nu?’ vraag ik aan Roswitha.
‘Weet ik niet.’
‘De nieuwe versie is 1.3.0.66. Als ik de beta-versie wil hebben, dan krijg ik 1.4.0.47.’
‘Ik heb de bovenste gedaan.’
‘Ik ga wel even kijken.’
Ik sla de informatie van skype er op na. De versie die op dit moment op m’n computer loopt. Waarmee ik op dit moment met Roswitha praat.
‘Dit is 1.2.0.42,’ zeg ik na een tijdje.
‘Zou kunnen.’
Ik klik met m’n muis. Er komt iets binnen.
‘Oh, mevrouw, ik krijg iets binnen.’
‘Lekker,’ zegt mevrouw.
’t Volgende moment wordt de verbinding verbroken.

‘Ik moest ‘m even updaten,’ zeg ik als ik haar weer gebeld heb.
‘Meneer?’ hoor ik aan de andere kant.
‘Ja, mevrouw,’ antwoord ik.
Niks. Ruis. Geen asfaltweg. Dat niet meer. Meer alsof ze zand strooien voor een wandelpad.
Dan is de verbinding verbroken. Een korte klik.

Roswitha belt. Mobiel naar vast.
‘Hij doet ’t niet meer,’ komen we tot de conclusie.
‘Misschien voldoet jouw computer niet geheel,’ suggereer ik.
‘Zouden we de oude versie nog terug kunnen krijgen, dat-ie ’t dan weer wel doet?’
‘Dat denk ik niet.’
‘Meneer,’ zegt Roswitha, ‘ik ben zo moe. Ik wil naar bed.’
‘Doe dat maar, mevrouw,’ zeg ik. ‘Morgen kom je toch naar mij toe. Dan praten we wel verder.’
‘Kusje, meneer.’
‘Kusje, mevrouw.’

De verbinding met Zijperspace wordt opnieuw verbroken.