Ik heb tegenwoordig de kwalijke neiging zo min mogelijk & liefst eigenlijk helemaal niet perse de deur uit te willen. Dit gelukkig gecombineerd met de eeuwige drang per dag toch een wijl buiten te zijn geweest. Klinkt misschien ietwat tegenstrijdig, maar ik leef m’n leven lang al met die laatste neurotische afwijking, dus voor mij niet meer dan logisch.
Maar als ik weet dat ik ‘s middags vanwege werk gedwongen ben ‘t huis te verlaten, heb ik geen zin m’n boek neer te leggen om des ochtends bijv boodschappen voor ‘t avondeten te gaan doen. Dat doe ik liever 1maal wekelijks. In grote hoeveelheden. Zodat ik bijna niet meer op m’n fiets kan plaatsnemen. & Anders wel bijna ‘t evenwicht verlies. Dat noem ik efficiëntie.
Toonbeeld van efficiëntie werd me van de week in de deuropening van de bakker getoond. Een man stond bij een prullenbak moeilijk te doen met schoenen. Hij haalde nieuwe schoenen uit een doos, trok de schoenen aan z’n voeten uit. Kwestie van er uitschuiven, in dit geval. Vervolgens trok hij, leunend tegen de openbare prullenbak, de nieuwe xemplaren aan. Ogenschijnlijk waren ze gelijk aan de oude.
De man was gekleed alsof-ie op ‘t punt stond aan z’n werk te herbeginnen. Ik weet nl niet of ‘t een gewoonte is buiten werktijd een afzichtelijke blauwe stropdas te dragen bij een groen colbert. Dit gekombineerd met een grijze pantalon & een veel te dikke jas voor de warme zomerochtend. De aanblik deed mij beseffen dat ik gezegend was nog nooit stropdas/colbert/pantalon te hebben hoeven dragen.
De oude schoenen propte de werknemer (‘t leek me sterk dat je met zo’n kombi mensen onder je hebt) met moeite in de prullenbak. De doos besloot-ie mee te nemen. De doos besloot-ie toch maar niet mee te nemen. Dus propte hij de schoenen nog wat dieper & met vereende krachten van beider armen duwde hij de doos er achteraan.
Dit was efficiënt, bedacht ik: tijdens je koffiepauze nieuwe schoenen zonder passen kopen, & op je werk wederom achter je buro plaatsnemen zonder dat iemand iets aan je verschijning veranderd ziet. Zonder afval mee te zeulen bovenal.
De man was overigens ook heel goed in ‘t op efficiënte wijze begroeten van een kennis. Daarvoor legde hij z’n volle gewicht in een zwaai richting die kennis & gaf een opdoffer zodat kennis ‘t gehele fietspad gedwongen was over te steken. Gelukkig had kennis een zeer efficiënte lach die de hele straat, met al z’n verkeer, wist te overstemmen, waardoor de schoenenman wist dat z’n amicaal gebaar juist was geplaatst.
Ik hou van efficiëntie: uit zo min mogelijk beweging zo veel mogelijk profijt trekken. Daarom rijs ik op uit ‘t zadel wil ik een brugje beklimmen, haal ik op m’n werk zoveel mogelijk glazen op voordat ik naar de bar terugkeer, schreeuw ik oorverdovend hard dat de bar gesloten is, zodat de overburen niet meer ‘t plan opvatten nog een biertje te buurten, & begin ik te schrijven over van alles wat me te binnen schiet mbt efficiëntie als ik de titel al bovenaan ‘t stukje heb gezet.
‘t Zou teveel moeite kosten titels te veranderen in Zijperspace.