Zeer deskundig ben ik de div bockbieren aan ‘t proeven. Ik moet weten hoe ze smaken, ruiken, of ze in balans zijn, wat de kenmerken dit jaar zijn, hoe de diversiteit in smaak is. Thuis, op mezelf, ik & m’n glas, & ondertussen lees ik een boek in een stoel.

Maar onderin ‘t glas, ik merk ‘t pas bij de laatste slok, als m’n blik volledig gedoken in ‘t glas zit, zie ik een korrel. ‘t Zou van alles kunnen zijn, iets zachts, iets vlokkerigs, iets van 2 mm² ong. Maar zeker geen gist. Want dat zit niet in flesjes Amstel bockbier.

Hoeveel van die vlokjes heb ik al op? Doorgeslikt zonder er erg in te hebben. Waar komt ‘t vandaan? Ik heb m’n glas gespoeld voordat ik ‘t flesje er in leegschonk. Ik heb niks aangeraakt op ‘t aanrecht, behalve ‘t glas & de fles.
Ik wil er niet aan denken, hoewel ‘t me bezig houdt. Ik heb niks ernstigs, tot nu toe niks van gemerkt & ‘t glas is leeg. Behalve dan die laatste vlok in een klein plasje resterend bock.

M’n werkgever staat in ‘t Volkskrant Magazine dit weekend. Als deelnemer aan een bockbierpanel. Tezamen oa met een zekere Joep, die dezelfde achternaam als ik hanteert. & Ene Peter, die ik nog ken van ‘t bockbierpanel voor ‘t programma Kassa van 3 jaar geleden. Zij hebben blind bockbier zitten proeven, in ‘t bijzijn van een volkskrant-redacteur. Door die achternaam van Joep krijg ik ‘t gevoel dat ik er eigenlijk bij had horen zijn. ‘t Is een teken, zegt er iets in m’n achterhoofd. Hoewel ik niet in tekens geloof.
Nu drink ik Amstel bock met een vlok. Onderin m’n glas. Misschien zijn er veel van z’n soortgenoten al door m’n keel gespoeld. & Waarom heb ik ‘t gevoel dat ‘t 1 met ‘t ander te maken heeft?

Ik loop naar de wasbak. Gooi m’n glas leeg. Ik had ‘t vlokje nog aan een nader onderzoek kunnen onderwerpen, maar heb geen zin. Ik wil er vanaf. Zonder nadenken. Ik wil niet weten wat ‘t is. Want des te meer kennis over de identiteit van de vlok, des te meer angst me zal bekruipen dat er soortgelijke xemplaren door m’n keel gespoeld zijn. Twijfels bespringen me dan waarschijnlijk over de werkelijke smaak van ‘t bier.

Als ik nu aan Amstel bock denk, zie ik een vlok. Van een kleine 2 mm². Ik zie ‘m drijven, zweven in ‘t restje bock. Ik denk aan m’n behoefte dat laatste beetje zo snel mogelijk weg te gooien. Door de goot moet ‘t. Ik denk aan de onwetendheid waarin ik mijzelf daardoor heb gemanoeuvreerd. Nooit zal ik te weten komen waar die vlok vandaan kwam.
& Ik denk aan ‘t Volkskrant Magazine-bockbierpanel. Hoeveel vlokken hebben die tot zich moeten nemen?

Men kijkt voortaan wat dieper in ‘t glaasje in Zijperspace.